Για πρώτη φορά θα ξεκινήσει στην ενδεκάδα ο Κόλτσης.

Μ. Προυστ, Αναζητώντας το χαμένο χρόνο (1) Από τη μεριά του Σουάν, εκδ. Ηριδανός, μετ. Π. Ζάννας, Αθήνα, χ.χ., σελ. 61-65

ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ ΜΕ ΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

… Από πολλά κιόλας χρόνια, δεν επιζούσε πια τίποτε για μένα απ' το Κομπραί, παρά μόνο η σκηνή και το δράμα της ώρας που έπρεπε να πλαγιάσω, όταν, μια χειμωνιάτικη μέρα, μόλις γύρισα στο σπίτι, η μητέρα μου, βλέποντας πως κρύωνα, πρότεινε να μου δώσει, μ' όλο που δεν το συνήθιζα, λίγο τσάι.

Πρώτα τα μαθηματικά, μετά η… διασκέδαση

Στην αρχή αρνήθηκα κι ύστερα, δεν ξέρω γιατί, άλλαξα γνώμη.

Ο δρόμος για την είσοδο στην πρώτη οκτάδα δεν σηκώνει… "στραβοπατήματα" για τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, κάτι που οι "κοκκινόμαυροι" καλούνται να αποδείξουν και στην αυριανή, εντός έδρας, αναμέτρηση με τη φιλόδοξη Λάρισα (15.30).

Έστειλε να φέρουν έν' απ' αυτά τα κοντόχοντρα γλυκά που ονομάζονται μικρές μαντλέν και φαίνονται σα να 'χουν χυθεί στην αυλακωτή φόρμα μιας αχηβάδας.

Τα κίνητρα των ποδοσφαιριστών του Μάκη Κατσαβάκη είναι πολλαπλά.

Και σε λίγο, μηχανικά, εξουθενωμένος απ' την πληχτική μέρα και την προοπτική ενός θλιβερού αύριο, έφερνα στα χείλια μου μια κουταλιά τσάι όπου είχα αφήσει να μαλακώσει ένα κομμάτι μαντλέν.

Μία ακόμα νίκη θα δώσει συνέχεια στο νικηφόρο σερί που δημιουργούν οι "κοκκινόμαυροι" στο σπίτι τους.

Αλλά τη στιγμή που η γουλιά, ανακατεμένη με τα ψίχουλα του γλυκού, άγγιξε τον ουρανίσκο μου, σκίρτησα, προσέχοντας κάτι καταπληκτικό που συνέβαινε μέσα μου.

Σαφώς και ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγάλος, αλλά ο Σωκράτης Φυτανίδης είναι αισιόδοξος για την ομάδα του.

Μια γλυκιά απόλαυση με είχε κυριεύσει, απομονωμένη, χωρίς να ξέρω την αιτία της.

"Θα επιδιώξουμε να κατακτήσουμε τους τρεις βαθμούς ώστε να εξασφαλίσουμε και μαθηματικά την παραμονή μας" τονίζει ο 21χρονος αμυντικός, ο οποίος εξέτισε την ποινή του και επιστρέφει:

Μου είχε ξαφνικά κάνει τις περιπέτειες της ζωής αδιάφορες, ακίνδυνες τις καταστροφές της, ανύπαρκτη τη συντομία της, με τον ίδιο τρόπο που επενεργεί ο έρωτας, πλημμυρίζοντας με μια πολύτιμη ουσία: ή μάλλον η ουσία αυτή δεν ήταν μέσα μου, ήμουν εγώ.

"Χρειάζεται να προσέξουμε τη Λάρισα γιατί διαθέτει ποιοτική ομάδα και είναι επικίνδυνη".

Είχα πάψει να νιώθω τον εαυτό μου μέτριο, τυχαίο, θνητό.

ΣΤΗ ΔΥΣΚΟΛΗ αυτή προσπάθεια που έχουν οι "κοκκινόμαυροι", το ευχάριστο για τον Κατσαβάκη είναι ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει έχουν μειωθεί στο ελάχιστο.

Από πού μπορούσε να μου έρχεται αυτή η έντονη χαρά;

Ο Ιωάννου ακολούθησε ατομικό πρόγραμμα και δεν υπολογίζεται από τον Σερραίο τεχνικό, ο οποίος απέκλεισε και τους Πετκάκη και Σπυρόπουλο!

Αισθανόμουν πως ήταν συνυφασμένη με τη γεύση του τσαγιού και του γλυκού, αλλά και πως την ξεπερνούσε απεριόριστα, πως δεν μπορούσε να είναι της ίδιας φύσης.

Στη χθεσινή προπόνηση δεν πήρε μέρος ο Αμπονσά, για προληπτικούς λόγους και αν δεν υπάρξει κάποιο πρόβλημα ο Κατσαβάκης θα ξεκινήσει το παιχνίδι με τους Κόβατς, Αμπονσά (ή Φυτανίδη), Παπαδόπουλο, Μουράφσκι, Γαλανόπουλο, Παρμαξίδη, Ορφανό, Κόλτση, Παπά, Κλέιτον και Καραλιόπουλο.

Από πού ερχόταν;

Στην εικοσάδα που θα αποσυρθεί στο ξενοδοχείο μετά το χαλάρωμα μετέχουν και οι Κελπέκης, Χριστοφορίδης, Ουέλινγκτον, Αΐλτον, Σαμουηλίδης, Μουζαουί, Πόπαρα και Καραμανλής.

Τι σήμαινε; Πού θα την συλλάβω; […] Και ξαφνικά παρουσιάστηκε η ανάμνηση. Αυτή η γεύση ήταν η γεύση του μικρού κομματιού της μαντλέν που την Κυριακή το πρωί στο Κομπραί (τη μέρα εκείνη δεν έβγαινα πριν απ' την ώρα της λειτουργίας) μου πρόσφερε η θεία μου η Λεονί, όταν πήγαινα να της πω καλημέρα στο δωμάτιό της, αφού πρώτα το βουτούσε στο τσάι ή στο φλαμούρι της. Η όψη της μικρής μαντλέν δε μου 'χε θυμίσει τίποτα πριν να τη γευτώ· ίσως γιατί, έχοντας δει συχνά από τότε μικρές μαντλέν, χωρίς όμως να τις δοκιμάσω, πάνω στα ράφια των ζαχαροπλαστείων, η εικόνα τους είχε εγκαταλείψει εκείνες τις μέρες του Κομπραί για να δεθεί μ' άλλες πιο πρόσφατες· ίσως γιατί, απ' αυτές τις αναμνήσεις τις εγκαταλειμμένες τόσον καιρό έξω απ' τη μνήμη, δεν επιζούσε τίποτα, όλα είχαν διαλυθεί· οι μορφές - κι αυτή ακόμα του μικρού κοχυλιού της ζαχαροπλαστικής, τόσο στρουμπουλά αισθησιακού κάτω απ' τις αυστηρές κι ευλαβικές πτυχές του - είχαν διαλυθεί ή, κοιμισμένες, είχαν χάσει τη δύναμη της επέκτασης, που θα τους επέτρεπε να ξαναδεθούν με τη συνείδηση. Όταν όμως από ένα μακρινό παρελθόν τίποτα δεν επιζεί, αφού πεθάνουν οι άνθρωποι, αφού καταστραφούν τα άψυχα, μόνες, πιο φθαρτές, αλλά πιο μακρόβιες, πιο άυλες, πιο επίμονες, πιο πιστές, η όσφρηση και η γεύση ζουν για καιρό ακόμα, σα τις ψυχές, για να θυμούνται, να περιμένουν, να ελπίζουν, πάνω σ' όλα αυτά τα ερείπια, να βαστούν χωρίς να λυγίζουν, πάνω στη μικρή σχεδόν άυλη σταγόνα τους, το τεράστιο οικοδόμημα της ανάμνησης. Και μόλις αναγνώρισα τη γεύση του κομματιού της μαντλέν, βουτηγμένο στο φλαμούρι, που μου 'δινε η θεία μου (μ' όλο που δεν ήξερα ακόμα τότε και μπόρεσα πολύ αργότερα ν' ανακαλύψω γιατί η ανάμνηση αυτή μ' έκανε τόσο ευτυχισμένο), αμέσως, το παλιό γκρίζο σπίτι πάνω στο δρόμο, όπου βρισκόταν το δωμάτιό της, ήρθε σα σκηνικό θεάτρου να στηθεί μπροστά στο εξοχικό σπιτάκι που 'βλεπε στον κήπο και το 'χαν χτίσει για τους γονείς μου στο πίσω του μέρος (αυτή την ξεκομμένη επιφάνεια, τη μόνη που είχα ξαναδεί ως τότε)· και, μαζί με το σπίτι, την πόλη, απ' το πρωί ως το βράδυ και μ' οποιοδήποτε καιρό, την Πλατεία όπου μ' έστελναν πριν απ' το γεύμα, τους δρόμους όπου πήγαινα να κάνω θελήματα, τα εξοχικά δρομάκια που παίρναμε όταν ο καιρός ήταν καλός. Και σαν το παιχνίδι που διασκεδάζει τους Ιάπωνες, όταν μουσκεύουν σ' ένα μπολ πορσελάνης γεμάτο νερό μικρά κομμάτια χαρτί, αξεχώριστα ως τότε, μα που μόλις βραχούν, τεντώνονται, στρίβουν, χρωματίζονται, διαφοροποιούνται, γίνονται λουλούδια, σπίτια, πρόσωπα στέρεα και που τ' αναγνωρίζεις, έτσι και τώρα όλα τα λουλούδια του κήπου μας και του πάρκου του κυρίου Σουάν, και τα νούφαρα της Βιβόν, κι οι καλοί άνθρωποι του χωριού και τα μικρά τους σπίτια, κι η εκκλησία κι όλο το Κομπραί και τα περίχωρά του, όλ' αυτά που παίρνουν μορφή και υλική υπόσταση, βγήκαν, πόλη και κήποι, απ' το φλιτζάνι μου με το τσάι.