Ο θάνατος πάνω από την πόλη Δρόμοι

Εργαστήρια

Εν ψυχρώ εκτελέσεις, νταβατζήδες στον Πύργο, προστασία σε μαγαζιά του τζόγου και γενικώς μια εικόνα, πραγματική εικόνα της ΕΛΑΣ, δείχνουν οι σελίδες, καθώς παραμένει η οσμή θανάτου του πάνω από τη Θεσσαλονίκη, πάνω από αυτή την πόλη, που ετοιμάζεται για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, πάνω από την πόλη, που την έχουν τυλίξει τα μαύρα σύννεφα του Οκτώβρη…. και οι εν "ψυχρώ δολοφονίες".

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Οι πολυάριθμοι τεχνίτες ζουν κυρίως στην πόλη. @@@ Σε αυτή την πόλη μπορεί να σε σκοτώσουν, ενώ θα είσαι στη τράπεζα της γειτονιάς σου, καθώς προχωράς στο κέντρο της μπορεί να πέσεις κάτω στο πεζοδρόμιο με τρυπημένη την κάρδια από την σφαίρα ενός "έμπειρου μπάτσου".

Κάτι βαθύ…

Εργάζονται σε μικρά εργαστήρια, ανοιχτά προς το μέρος του δρόμου, ώστε οι μελλοντικοί πελάτες τους να παρακολουθούν την εργασία τους. @@@ Εδώ πέρα είναι όλοι αναίσθητοι, εδώ πέρα κανείς δεν πρόκειται να παραιτηθεί, εδώ πέρα κανείς δεν πρόκειται να αναλάβει τις ευθύνες του, εδώ πέρα ούτε που σε υπολογίζουν και σου λένε πέτυχες "αδέσποτη σφαίρα", καθώς προχωράς στο κέντρο της πόλης, ενώ το προσπερνάνε με εκπυρσοκρότηση οι επικεφαλής.

… αναδεύει κάθε τόσο την ψυχή μερικών Αμερικανών και δεν την αφήνει σε ησυχία.

Τα εργαστήρια και τα μαγαζιά είναι συγκεντρωμένα σε μία συγκεκριμένη περιοχή, ανάλογα με το είδος που κατασκευάζουν ή πουλούν. (Στο Έγραψαν)

Δεν τους φτάνουν οι πόλεμοι που κάνουν σε ξένες χώρες, θέλουν να κάνουν πόλεμο και στη δική τους.

Έτσι οι αγγειοπλάστες είχαν συγκεντρώσει τα εργαστήρια τους στην περιοχή του Κεραμεικού. @@@ Τουλάχιστον η ανάληψη ευθύνης θα "τιμούσε" τους υπεύθυνους, που δεν έχουν ούτε καν την αξιοπρέπεια να αναλάβουν τις ευθύνες που φέρουν.

Όπως διαβάζουμε στο πρακτορείο Σκριπς Χάουαρντ, κάποιοι ξαναπολεμούν τον Εμφύλιο Πόλεμο στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνιας.

@@@ Δεκατεσσάρων χρονών και έδωσε τέλος στη ζωή του, παιδί των φαναριών ήταν, λέει.

Αφορμή στάθηκε ένα άγαλμα του Αβραάμ Λίνκολν, που ένας ιστορικός σύλλογος θέλησε να τοποθετήσει σε κεντρική πλατεία της πόλης, η οποία υπήρξε το προπύργιο των Νοτίων.

Ναι, από τα δεκάδες παιδιά στα φανάρια…

Οι οργανώσεις τους, που υπάρχουν ακόμη και έχουν γίνει καταφύγιο κάθε λογής ακραίων στοιχείων, έχουν κινητοποιήσει τον πληθυσμό:

΄Ηταν Βούλγαρος ο πιτσιρίκος…

«Τι γυρεύει ένας πρόεδρος των Γιάνκηδων στην πρωτεύουσά μας;» λένε.

@@@ Τι σημασία έχει, τι νόημα έχει το τι ήταν;

«Τι γυρεύει εδώ ο πιο διαβόητος εγκληματίας πολέμου της χώρας, αυτός ο μαρξιστής;» (και ας ήταν ήδη ο Λίνκολν δύο χρόνια πεθαμένος το 1867, όταν ο Κάρολος Μαρξ δημοσίευσε τον πρώτο τόμο τού «Κεφαλαίου» του).

Μήπως αλλάζει τίποτα;

«Άραγε πώς θα ένιωθαν οι Νεοϋορκέζοι αν τους έστηναν ένα άγαλμα του Οσάμα Μπιν Λάντεν πάνω στα ερείπια του Γουέρλντ Τρέιντ Σέντερ;» εξηγούν στους κατάπληκτους δημοσιογράφους.

Η Βασούλα (20χρονών), ο Μάρκο (17 χρονών), ο Βασίλι (14χρονών) παιδιά ήταν, άνθρωποι ήταν…

Αν κάποιοι…

@@@ Όλα δικά μας παιδιά ήταν

… επιφυλάσσουν τέτοια μεταχείριση στον Αβραάμ Λίνκολν, όποιοι τολμούν να διαφωνούν με τον πόλεμο στο Ιράκ θα ήταν ουτοπικό να περιμένουν καλύτερη.

@@@ Τι σημασία έχει αν γεννήθηκαν αλλού…

Την ώρα λοιπόν που οι πραιτωριανοί του προέδρου Μπους ετοιμάζονται να πηδήξουν στα χαρακώματα, κραυγάζουν υστερικά, κολλώντας στους διαφωνούντες τη «ρετσινιά» του υποστηρικτή του Σαντάμ.

Σάμπως το επέλεξαν αυτοί;

Ακόμη και σε μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες ένας «εμφύλιος πόλεμος» έχει ξεσπάσει μεταξύ των αρθρογράφων.

@@@ Συναισθήματα αναμοχλεύει η Δευτέρα, με την Θεσσαλονίκη να γιορτάζει…

Παρατηρείται μάλιστα το εξής παράδοξο: στη μια σελίδα ένας αρθρογράφος, όπως ας πούμε ο Ουίλιαμ Σαφάιρ, να ξερνάει χολή κατά των ειρηνιστών, και στην αντικρινή σελίδα η εφημερίδα του, οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», να γράφει:

@@@ Δεν χωράει ο νους και βαραίνουν οι σελίδες, βαραίνουν τα βλέμματα, που περνάνε από το σημείο της εν ψυχρώ δολοφονίας…. την συνείδηση μας την βαραίνει το σύνθημα "σε μια κοινωνία αστυνομική, ένα πορτοφόλι αξίζει μια ζωή"(;).

«Επειδή οι συνέπειες ενός πολέμου είναι τόσο τρομερές και το κόστος της ανασυγκρότησης του Ιράκ τόσο μεγάλο, δεν συμφέρει τις ΗΠΑ να συγκρουστούν με το Ιράκ χωρίς ευρεία διεθνή υποστήριξη».

@@@ "Ο θάνατος παραμονεύει στη Θεσσαλονίκη", είναι η ταινία, που πρέπει να προβληθεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Οι διαφωνούντες…

… κατηγορούνται ως αντιαμερικανοί, απάτριδες και αποστάτες. Ο Κόλιν Πάουελ, που ξαφνικά έγινε ο αρχάγγελος της στρατιωτικής επέμβασης, τη γλίτωσε την τελευταία στιγμή. Μόλις πέρυσι, όταν ήταν ακόμη «επαμφοτερίζων», δεν τον άφηναν σε χλωρό κλαδί εκείνοι που δεν μπορούν να συγκρατήσουν την όρεξή τους για πολέμους, τους οποίους άλλοι πολεμούν και στους οποίους άλλοι πεθαίνουν για λογαριασμό τους.

Η ειρωνεία…

… είναι πως η επιχειρηματολογία των μιλιταριστών θυμίζει έντονα κάτι από σταλινισμό: όποιος μιλάει για ειρήνη, «αντικειμενικά» γίνεται και αυτός ένας σύμμαχος του Σαντάμ. «Αντικειμενικά». Πόσες δίκες δεν έστησε η Ιστορία γύρω από αυτήν τη λέξη. Και πόσοι διαφωνούντες δεν οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα, επειδή, «αντικειμενικά», η διαφωνία τους σήμαινε πως ήταν με τη μεριά των εχθρών. Μα οι «εχθροί» που θα πλημμυρίσουν σήμερα τους δρόμους στις πρωτεύουσες όλου του κόσμου παραείναι πολλοί για να χωρέσουν σε στρατόπεδα.