Μια αξιόλογη προσφορά στον ιατρικό κόσμο

Το ζώο κατελήφθη από αμόκ όταν άστραψαν δίπλα του τα φλας

Οι πρώτες μου γνώσεις για το επιχείρημα

Είναι γνωστή, στη Θεσσαλονίκη και τη Βέροια, η οικογένεια Πολυζωίδη, για την πολύτιμη προσφορά της στην οικονομική, επιστημονική και κοινωνική ζωή.

Στο έλεος του ελέφαντα

- Σε μια συζήτηση ή σε ένα κείμενο, για να υποστηρίξουμε τις θέσεις μας ή για να αντικρούσουμε τις θέσεις άλλων, χρησιμοποιούμε επιχειρήματα. Οικογένεια πολύτεκνη.

"Ματωμένος γάμος" σε χωριό της Ινδίας

Η χρήση επιχειρημάτων μάς βοηθάει να κατανοήσουμε ποιες θέσεις είναι ορθότερες ή πιο σημαντικές από άλλες και κυρίως να πείσουμε τους άλλους για την ορθότητα των θέσεών μας. Και τα τέκνα της άξιοι επιστήμονες και επιχειρηματίες.

Εκείνο το πρωινό, πριν τραυματιστεί η Ίνγκριντ, ήμασταν στην παραλία όπου γευματίζαμε, όταν μου είπε ότι φοβάται τις… κουρούνες. "Δεν είναι επικίνδυνα;" ρωτούσε για τα πουλιά, καθώς χόρευαν γύρω μας. Καημένη Ίνγκριντ. Χθες ήταν η δεύτερη μέρα της στο νοσοκομείο. Η εξάχρονη κόρη της είχε καταβληθεί από θλίψη. Στην παραλία, στο σκοτάδι, την άκουσα να βγάζει άναρθρες κραυγές…

- Ξεκινήσαμε με είδη απλών επιχειρημάτων, όπως τα επιχειρήματα διά μέσου παραδειγμάτων και τα επιχειρήματα με αιτίες, που είναι συνηθισμένα τόσο στις καθημερινές συζητήσεις όσο και στα "επίσημα" κείμενα, ιδιαίτερα στο χώρο των κοινωνικών και φυσικών επιστημών, όπου ανήκει το κείμενο που μελετήσαμε εδώ. Ένας από τους επιστήμονες της οικογένειας ο Σταύρος Κ. Πολυζωΐδης, που βρίσκεται σε προχωρημένη ηλικία σήμερα, αλλά εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για τα κοινά, όπως συνέβαινε και πριν μερικές δεκαετίες.

Ένας ελέφαντας σηκώνει στον αέρα τον οδηγό του όταν αφηνίασε, για άγνωστο λόγο, στο κρατίδιο Κεράλα της Ινδίας

Ακολουθώντας δε την παράδοση που έχει ο ιατρικός κόσμος, να προσφέρει αξιόλογα βιβλία στους τομείς της επιστήμης και της λογοτεχνίας, παρουσίασε προ ετών τα έργα "Η ωτορινολαρυγγολογία στη Θεσσαλονίκη και τη Βόρειο Ελλάδα" και "Μισός αιώνας με τον ιατρικό κόσμο της Θεσσαλονίκης".

Ο Κούμι, ο φίλος της Ίνγκριντ και ξάδελφος της γυναίκας μου, ξάπλωνε στο κρεβάτι δίπλα της με το πόδι ψηλά, στον γύψο.

Ωστόσο, ο διακεκριμένος και σεβάσμιος επιστήμονας δεν περιόρισε τη συγγραφική του δραστηριότητα στα δύο αυτά βιβλία.

Μια από τις συγγενείς της νύφης αντιμετωπίζει τόσο σοβαρό τραυματισμό στη σπονδυλική στήλη, που μπορεί να μην περπατήσει για τρεις μήνες.

Στον ιατρικό σύλλογο Θεσσαλονίκης, έγινε χθες η παρουσίαση του τρίτου βιβλίου του, με τίτλο "Νοσηλευτικά ιδρύματα της Θεσσαλονίκης" και υπότιτλο "Ιστορική και λειτουργική παρουσίαση".

Και να ήταν μόνο αυτή…

Πρόκειται για έκδοση του ιατρικού συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Ναι, οι κουρούνες της Ινδίας μπορεί να είναι ανελέητα ζώα, αλλά σίγουρα υπάρχουν περισσότερο επικίνδυνα. Ο επιμελητής της έκδοσης, γνωστός ιατρός κ.Ιωάννης Ζαχάρωφ, αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου μεταξύ άλλων και τα εξής:

Οι αιτίες.

"Τα βιβλία του κ.Πολυζωίδη, όπως και ερανίσματα από άλλα αρκετά, ευτυχώς βιβλία και δημοσιεύσεις δεν ικανοποιούν απλά μια ιστορική περιέργεια.

Αδύνατο να πω, με μια γρήγορη ματιά στο σημείο, τι προκάλεσε την καταστροφή.

Το βάθος τους είναι μεγαλύτερο, καθώς αποκαθιστούν τη συνέχεια πράξεων αλλά και όπου μπορούν, διανοητικών, συναισθηματικών, ψυχολογικών εγχειρημάτων και δυσκολιών μιας πλειάδας προσώπων, που είχαν την ευθύνη και το φορτίο της φροντίδας των άλλων, των συμπολιτών".

Ο τοίχος απέναντι από τον πάγκο όπου βρισκόταν το θηρίο είχε πέσει. Ο ίδιος ο ιατρός κ.Σταύρος Κ. Πολυζωίδης γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου του μεταξύ άλλων και τα εξής: Υπήρχαν περιττώματα ζώων παντού - καμία άλλη ένδειξη όμως. "Κάθε γιατρός περνά αρκετά χρόνια της ζωής του σε διάφορα νοσηλευτικά ιδρύματα. Κάποιοι είπαν ότι το φλας μιας φωτογραφικής μηχανής το εξόργισε. Επειδή υπηρέτησα κι εγώ ολόκληρη τετσσαρακονταετία σε νοσοκομεία και άλλα συναφή ιδρύματα της πόλεως, μου δόθηκε η δυνατότης να ζήσω το σφυγμό τους και να αναγνωρίσω τη σημασία, αλλά και την αξία της προσφοράς τους, όχι μόνον προς τους κατοίκους αυτής της ίδιας της Θεσσαλονίκης, αλλά και ολόκληρου της Βορείου Ελλάδος. Άλλοι είπαν όχι, δεν υπήρχε φλας. Η συνειδητοποίηση της κοινωνικής αποστολής του υγειονομικού είναι κάτι που χαλυβδώνει τον ίδιο σ' ένα αγώνα αποστολικό και ατελείωτο, χωρίς στατισμό και γι' αυτό το λόγο ωραίο και αξιοζήλευτο. Ίσως να ήταν το κλικ, εκτίμησαν. Εννοώ για τις μέρες μας, ακόμη περισσότερο, διότι με την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας έχει αποκτήσει ο ιατρός πολύ περισσότερες δυνατότητες".

Το είδαμε πρώτη φορά καθώς παίρναμε τη στροφή για τον κύριο δρόμο του χωριού. Σύμφωνα με τα κείμενα του βιβλίου, η Θεσσαλονίκη κατά την απελευθέρωση της διέθετε επτά νοσοκομεία, περισσότερα δηλαδή από κάθε ελληνική πόλη της εποχής.

Περίπου 20 από εμάς βρισκόμασταν στη μικρότερη άμαξα που είχε νοικιαστεί για τους καλεσμένους του γάμου.

Η κάθε κοινότητα διέθετε το νοσοκομείο της.

Ήταν ένα ιδιαίτερα κουραστικό ταξίδι.

Το 1863 κτίστηκε με δωρεά του Θεαγένους Χαρίση το ομώνυμο νοσοκομείο κοντά στη Μητρόπολη.

Κράτησε δυόμισι ώρες και ήμασταν ευτυχείς που θα κατεβαίναμε. "Κοίτα", είπε η γυναίκα μου, σαν να έδειχνε κάποιο γραφικό αξιοθέατο, "ένας ελέφαντας τρέχει καταπάνω μας".

Το 1890, όμως, καταστράφηκε από πυρκαγιά και σε λίγα χρόνια κτίσθηκε νέο ομώνυμο νοσοκομείο, στο σημείο όπου βρίσκεται και σήμερα.

Θυμάμαι μόνο που σκεφτόμουν πόση ομορφιά είχε πάνω του, πόση εντύπωση μου έκαναν οι χρυσές κρεμαστές φούντες.

Σειρά φωτογραφιών μεταφέρει τον αναγνώστη στις εποχές, που το νοσοκομείο αυτό παρουσίαζε από κτιριακής πλευράς διαφορετική μορφή.

Ο οδηγός μας έβαλε όπισθεν γιατί ήμασταν ήδη στον δρόμο του. Μεγάλη είναι η προσφορά και του Δημοτικού Νοσοκομείου, που ιδρύθηκε το 1902 και στέγαζε παράρτημα για τους φυματικούς, διέθετε παράρτημα για τους φυλακισμένους ασθενείς, ενώ σε μικρά οικήματα υπήρχαν το λυσσιατρείο και το αφροδισιακό και δερματολογικό ιατρείο. Το ζώο εφόρμησε, ένα πόδι πέρασε μπροστά από το παράθυρο, τόσο ψηλό όσο και ένα λεωφορείο και… αυτό ήταν. Το 1971 ο δήμος Θεσσαλονίκης παραχώρησε το νοσοκομείο κατά πλήρη κυριότητα στο ελληνικό δημόσιο και μετονομάστηκε σε γενικό νοσοκομείο Θεσσαλονίκης "Άγιος Δημήτριος".

Η επίθεση. Ακολουθούν περιγραφές για το κεντρικό νοσοκομείο, το "Ιπποκράτειο" νοσοκομείο, το ρωσικό νοσοκομείο (δημόσιο μαιευτήριο), το νοσοκομείο Ειδικών Παθήσεων (λοιμωδών, πρώην ιταλικό), το νοσοκομείο Αφροδισίων και Δερματικών παθήσεων, το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, το Σανατόριο Ασβεστοχωρίου (νοσοκομείο "Γ. Παπανικολάου"), το νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, το γαλλικό νοσοκομείο, το νοσοκομείο ΙΚΑ, το νοσοκομείο "Άγιος Παύλος", το νοσοκομείο "Παπαγεωργίου", το 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο και άλλα μικρότερα ιδρύματα. Αυτή είναι η Ινδία.

Ο συγγραφέας στον επίλογο του βιβλίου του αναφέρει και τα εξής:

Το μέρος είναι γεμάτο ελέφαντες.

"Τώρα νομίζω πως τελείωσα το νοσοκομειακό, πολύχρονο περίπατό μου.

Για κάποιο λόγο όμως ο οδηγός μας δεν μας επέτρεψε να βγούμε έξω.

Αναδρομή σ' ένα παρελθόν που με οδήγησε σε αναπολήσεις όχι μόνο αυστηρά επιστημονικές, αλλά και σε ανθρώπινες στιγμές.

"Ω, έλα!" κλαψουρίσαμε στον βοηθό του.

Μια περιδιάβαση σε χώρους που προσέφεραν και προσφέρουν φροντίδα και αγάπη στον σωματικά ή ψυχικά πάσχοντα άνθρωπο και όπου πιστεύω ότι μπορείς να καταλάβεις καλύτερα την αξία της ζωής".

"Ζήτα του να μας αφήσει!".

Ο ιατρός Σταύρος Κ. Πολυζωίδης, για μια ακόμη φορά, έπραξε το καθήκον του.

Προσπαθήσαμε να ανοίξουμε μόνοι μας τις πόρτες.

Παρουσίασε ένα ακόμη βιβλίο, που είναι πολύτιμο όχι μόνο για τους νεότερους συναδέλφους του, αλλά και για τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης.

"Είμαστε εδώ μέσα χρόνια!" συνεχίζαμε εμείς. "Βγάλε μας έξω. Γιατί δεν το κάνεις;". "Υπάρχει ….". Κάτι είπε, αλλά δεν καταλάβαμε. "Τι θα πει αυτό;" ρωτήσαμε. "Υπάρχει ένταση στο χωριό, εξαιτίας του ελέφαντα". Τότε μου ήρθε. Θυμήθηκα που είδα κάποιον να τρέχει τρομαγμένος πίσω από τον ελέφαντα. Όταν τελικά ο οδηγός κατευθύνθηκε προς τον ναό αντιληφθήκαμε ότι κάτι τρομερό είχε συμβεί. Είδαμε να απομακρύνουν μια γυναίκα, που έκλαιγε. Κόσμος τριγυρνούσε εδώ κι εκεί, άνθρωποι χαμένοι και σκόνη που δεν είχε κατακαθίσει ακόμη. Όμως ο γάμος θα γινόταν από λεπτό σε λεπτό. Έτσι περπατήσαμε τα σκαλοπάτια του τεράστιου ορθογώνιου ινδουιστικού ναού Θιραβέτου - 2.000 ετών, απ' ότι λένε. Δυο μοναχοί, ημίγυμνοι, μου έδειξαν το πουκάμισό μου και το έβγαλα. Ο πεθερός μου και οι γιοι μου έκαναν το ίδιο. Έθιμο.

Ο Κουλντίπ έμοιαζε απορροφημένος στις σκέψεις του, τόσο πολύ που δεν δικαιολογείται ακόμη και για έναν άντρα την ημέρα του γάμου του. Αργότερα πληροφορήθηκα ότι η νύφη ήταν αυτή που είδαμε να κλαίει. Οι φωτογραφίες. Πολλές φήμες ακούστηκαν, όμως τελικά μάθαμε την αλήθεια. Ο εξάδελφος Κούμι φωτογράφιζε την Ίνγκριντ ενώ εκείνη ποζάριζε μπροστά σε έναν ελέφαντα, ο οποίος ήταν δεμένος με αλυσίδα, δίπλα στον ναό.

Κάτι όμως τον ενόχλησε τόσο πολύ, που έκοψε την αλυσίδα, άρπαξε την Ίνγκριντ με την προβοσκίδα του και την έσυρε στον δρόμο. Κάποιος είπε ότι έμοιαζε να έπαιζε μαζί της με τα μπροστινά του πόδια. "Έβλεπα την κοιλιά του πάνω μου" είπε αργότερα η Ίνγκριντ, καθώς ανάρρωνε στο τρίτο κατά σειρά νοσοκομείο, όπου νοσηλεύτηκε. "Νόμιζα ότι θα πέθαινα".

Επιτρέποντας τις φιλοφρονήσεις, ο Κούμι ενήργησε πράγματι με γενναιότητα. Έτρεξε μπροστά στο θηρίο για να του αποσπάσει την προσοχή και τελικά αυτό άφησε την Ίνγκριντ, για να πιάσει όμως τον ίδιο και να τον αντιμετωπίσει με ανάλογο τρόπο. Αφηνιασμένο το ζώο άρχισε να στριφογυρίζει και να τρέχει προς τον συγκεντρωμένο κόσμο, τους ξένους και τους ντόπιους που είχαν κληθεί στον γάμο.

Ώρες μετά, κάποιος θυμόταν τη γη να τρέμει στον βηματισμό του. Έπεσε πάνω σε έναν πυλώνα ηλεκτρικού ρεύματος και από τη σύγκρουση προκλήθηκαν σπινθήρες, με αποτέλεσμα το ζώο να πανικοβληθεί. Έριξε τον τοίχο και άρχισε να τρέχει. Πέντε χιλιόμετρα μακριά, το έπιασαν. Ιερό θηρίο. Ο πατέρας της νύφης, σημαντικός πολιτικός των κυβερνήσεων Ρατζίβ Γκάντι και Ναρασίμα Ράο φρόντισε για τους τραυματίες. Λίγο μετά μάθαμε πως το ίδιο ζώο - αυτό που θα μετέφερε τη νύφη στον ναό - είχε σκοτώσει τους δύο προηγούμενους οδηγούς του. "Και τι θα του κάνουν;" ρώτησα, "θα το σκοτώσουν;". "Όχι, αποκλείεται", μου απάντησαν. "Αυτή τη φορά θα το στείλουν πίσω στο δάσος". Μην ξεχνάμε, είναι ένα ιερό θηρίο, καθαγιασμένο, που δεν θανατώνεται, ούτε και αν πέρασε τέτοια κρίση αμόκ. "Αν επέζησες επίθεσης ελέφαντα την ημέρα του γάμου σου - μονολογούσε ο γαμπρός - μπορείς να επιβιώσεις σε κάθε περίπτωση!".