Ο συγγραφέας του, ιστορικός Κώστας Σταματόπουλος μιλά στη "Μ"

Ο κύριος Ντεγκρέτσιας

Το τέλος τον Δυτικού Ρωμαϊκού κράτους.

Τα μυστικά του Τατοΐου σε ένα βιβλίο

Τους έκαψε τα λαμπάκια!

Από τα μέσα του 5ου αιώνα η Ιταλία ήταν σε κατάσταση συνεχούς αναταραχής, αφού η κρατική μηχανή είχε αποδιοργανωθεί και τη στρατιωτική ηγεσία είχαν στα χέρια τους Γερμανοί μισθοφόροι.

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΥΣΝΤΑΚΤΗ

ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

Στο θρόνο ανέβηκαν για μικρό διάστημα αυτοκράτορες ανίκανοι, που υποστηρίζονταν από τους Γερμανούς ή είχαν τη συγκατάθεση της Κωνσταντινούπολης.

Της ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΣΟΛΑΚΗ

Ούτε που θα το φανταζόταν τόσο σουξέ ο κύριος Ντεγκρέτσιας, όταν οργάνωνε το αιφνίδιο ταξίδι του στη χώρα.

Ουσιαστικά, τον αυτοκρατορικό θρόνο διατήρησε ο σεβασμός που έτρεφαν οι βάρβαροι προς το θεσμό του Ρωμαίου αυτοκράτορα.

Πώς ζούσε η βασιλική οικογένεια στο διάστημα ενός περίπου αιώνα (1879-1973);

Είναι προφανές ότι οι συμβουλάτορές του γνωρίζουν τη λειτουργία του επικοινωνιακού συστήματος και ιδίως τα εγχώρια ελαττώματα της τηλεοπτικής ενημέρωσης, τα οποία και σχεδίασαν να εκμεταλλευτούν.

Το 476 μ.Χ., ο Οδόακρος, ηγεμόνας των Ερούλων, ενός γερμανικού φύλου, ο οποίος είχε αναγνωριστεί αρχηγός όλων των μισθοφορικών λαών στην Ιταλία, προχώρησε σε καθαίρεση του τότε αυτοκράτορα Ρωμύλου Αυγουστύλου, επειδή είχε καταλάβει το θρόνο χωρίς την έγκριση της Κωνσταντινούπολης.

Πώς ήταν το φυσικό και κτιριακό πλαίσιο της ζωής της στο Τατόι;

Τον τυφλό ανταγωνισμό, για παράδειγμα, που θα οδηγούσε τις κάμερες όλων των ιδιωτικών καναλιών πατείς με πατώ σε στο κατόπι του - με δεδομένο ότι ένα τουλάχιστον κανάλι, ο ΑΝΤ1, θα το έκανε λόγω ειδικών σχέσεων με τον τέως, και ήταν επόμενο ο ισχυρότερος ανταγωνιστής του συγκεκριμένου καναλιού, το Mega, οπωσδήποτε να ακολουθούσε.

Με πρεσβεία της συγκλήτου, που έστειλε στον αυτοκράτορα του ανατολικού τμήματος Ζήνωνα, ζήτησε την άδεια να κυβερνά στη Δύση εξ ονόματος του και εξήγησε ότι δε χρειαζόταν άλλος αυτοκράτορας.

Ποιος ήταν ο ρόλος του συγκεκριμένου χώρου στην πολιτική, κοινωνική και διπλωματική ιστορία της χώρας; Τι είδαμε το περασμένο Σάββατο που έκανε τις συνειδήσεις των πολιτών να εξεγερθούν;

Έτσι ο Οδόακρος αναγνωρίστηκε διοικητής της Ιταλίας με τον τίτλο του πατρικίου.

Απαντήσεις σ' αυτά καθώς και άλλα ερωτήματα δίνει το βιβλίο "Το χρονικό του Τατοΐου" εκδόσεις Καπόν, το οποίο παρουσιάζεται στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού τη Δευτέρα 23 Ιανουαρίου, στις 7 το βράδυ, από τον καθηγητή του ΑΠΘ Αντώνιο-Αιμίλιο Ταχιάο, το δημοσιογράφο Κώστα Ιορδανίδη και την αναπληρώτρια καθηγήτρια του ΕΜΠ Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη. Τη δουλοπρέπεια της κάμερας, όχι προς το πρόσωπο του τέως, αλλά προς τους νόμους της αγοράς, οι οποίοι έχουν άμεση σχέση μέσα στην εγχώρια μιντιακή παθογένεια και με διαπλοκές που προβάλλονται προς τα έξω με το κυνήγι της τηλεθέασης.

Στη Ρώμη έκτοτε δεν κυβέρνησε άλλος Ρωμαίος αυτοκράτορας.

Ο χώρος και η ελληνική ιστορία

Ενήργησαν, λοιπόν, οι ενημερωτές, σαν «τσοπανόσκυλα» (Ραμονέ) του μοντέλου ενημέρωσης, το οποίο έχουν εκπαιδευτεί να διαφυλάττουν.

Αν και στην πραγματικότητα δε συνέβη καμία μεταβολή, το έτος 476 μ.Χ. θεωρείται το τέλος του Δυτικού Ρωμαϊκού κράτους και συγχρόνως η συμβατική αρχή του Μεσαίωνα για τη Δύση.

Ο συγγραφέας του, ιστορικός Κώστας Μ. Σταματόπουλος, απαριθμεί στη "Μ" μερικά από τα γεγονότα που φανερώνουν την εμπλοκή του χώρου αυτού σε πολύ σοβαρά πολιτικά ζητήματα της εποχής εκείνης:

Το πρόβλημα είναι, ότι ενώ η πληροφορία αντιμετωπίζεται ως προϊόν και ντοπάρεται με την υπερβολή της κάμερας για να πείσει ότι είναι σημαντική και να καταναλωθεί ως τέτοια, την ίδια στιγμή αποκτά και επιπλέον πολιτική διάσταση.

"Παρότι ήταν μία ιδιωτική κατοικία, κάθε φορά που ο αρχηγός κράτους, για κάποιους λόγους -κυρίως υγείας-, δεν μπορούσε να μετακινηθεί για μεγάλα διαστήματα, οι λειτουργίες, που κανονικά θα γίνονταν στα επίσημα ανάκτορα, πραγματοποιούνταν στο Τατόι.

Έτσι, ενώ ο κύριος-ήρθα-με-τα-παιδάκια-και-την-σύζυγο- Ντεγκρέτσιας-τέως έκανε μια πρόβα για την μελλοντική του «τοποθέτηση» στο εγχώριο μιντιακοκοσμικοπολιτικό σύστημα, για να δοκιμάσει τις αντοχές επικοινωνιακού συστήματος και κοινού, αναδείχθηκε σε ένα είδος χύτρας ταχύτητος που έφτασε τον εγχώριο τηλεοπτικό πολτό σε εκρηκτικά σημεία βρασμού.

Αυτό συνέβη την περίοδο του διχασμού το καλοκαίρι του 1915, αλλά και την περίοδο της ασθένειας του βασιλιά Παύλου. Το γεγονός αυτό τού προσδίδει την αίγλη της εκρηκτικής tv-περσόνα, ανεξαρτήτως από τις πραγματικές του δυνατότητες, και φυσικά περίοπτη θέση στις μιντιακές προτεραιότητες για το μέλλον, όποτε επανακάμψει. Γι' αυτό η κυβέρνηση Παπανδρέου ορκίστηκε εκεί. Επίσης, η αντίδραση του κοινού δεν προκλήθηκε από το πρόσωπό του, αλλά από τη συμπεριφορά των καναλιών και αυτό αίφνης μοιάζει να αθωώνει τις προθέσεις του, καθώς κατήργησε την ψυχραιμία που απαιτείται για την πολιτική τους προσέγγιση. Επίσης, σε άλλες περιπτώσεις και για διάφορους λόγους έπρεπε να τηρηθεί μυστικότητα.

Οι κάμερες διαμόρφωσαν, λοιπόν, μια νέα πραγματικότητα με ευθύνη των «καθοδηγητών» τους, οι οποίοι είναι εμφανές ότι έχουν χάσει τον έλεγχο, καθώς κρύβονται πίσω από την αυτάρεσκη πεποίθηση ότι ενημερώνουν ένα κοινό που δέχεται την ενημέρωση, την οποία του προσφέρουν εξίσου ευχάριστα με την ψυχαγωγία.

Έτσι, το Τατόι λειτούργησε ως 'κρυψώνας'. Αυτό συμβαίνει στις παραμονές της γερμανικής επίθεσης, όταν γίνονται εκεί μυστικά συμβούλια για το πώς θα διαταχθούν οι ελληνικές δυνάμεις. Ομοίως, εκεί γίνονται το φθινόπωρο του 1966 οι τρεις μυστικές συναντήσεις του Κωνσταντίνου με τον Παπανδρέου και τον Κανελλόπουλο, που ουσιαστικά οδήγησαν στην πτώση της κυβέρνησης των αποστατών και άνοιξαν το δρόμο για τις εκλογές, οι οποίες ματαιώθηκαν από τη χούντα την 21η Απριλίου. Τέλος, στην κατοικία αυτή υπήρχε έντονο παρασκήνιο: Προετοιμασίες, συζητήσεις και ανεπίσημες επαφές με όλους τους πολιτικούς που πέρασαν από την Ελλάδα επί έναν αιώνα".

Ο αναγνώστης βλέπει να εκτυλίσσεται η ιστορία τεσσάρων ή πέντε γενεών ανθρώπων μέσα από ιδιωτικά και άγνωστα έγγραφα και προσωπικές αναμνήσεις. Ο τόμος περιλαμβάνει ακόμη φωτογραφίες, σχέδια και χάρτες.

Επτάχρονη προσπάθεια

Ο λόγος για τον οποίο ο ίδιος αποφάσισε να ασχοληθεί με την περιοχή ήταν η ομορφιά του τοπίου της. "Είναι ένα πολύ ωραίο μέρος, όπου συνήθιζα να πηγαίνω περίπατο. Βλέποντας την εγκατάλειψή του σκέφτηκα να ασχοληθώ λίγο με την ιστορία του. Δεν περίμενα τότε ότι θα αφιέρωνα επτά χρόνια από τη ζωή μου σ' αυτό και ότι θα έμπαινα σε έναν κυκεώνα ευρωπαϊκής ιστορίας και πολύ σημαντικών στοιχείων, για τη συλλογή των οποίων ταξίδεψα σε ολόκληρη την Ευρώπη", καταλήγει.

Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού (Λ. Στρατού 2). Παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Σταματόπουλου "Το Χρονικό του Τατοΐου 1800-2003", εκδόσεις Καπόν. Δευτέρα 23 Ιανουαρίου, στις 7 μ.μ.