Ανάμεικτα τα συναισθήματα των Ελλήνων με την είσοδο του 2006.

Κάθε 21/2 ώρες ο καρκίνος του μαστού «χτυπάει» μια Ελληνίδα

2. Το πρώτο διάστημα

Δημοσκόπηση της Κάπα Research καταγράφει συναισθήματα και προσδοκίες

Τρία εκατομμύρια νέα κρούσματα καρκίνου καταγράφονται κάθε χρόνο στην Ευρώπη, ενώ υπολογίζεται ότι έως το 2010 ένας στους τρεις ανθρώπους παγκοσμίως θα προσβάλλεται από κάποια μορφή της νόσου. Οι πρώτες απογραφές των προσφύγων που κατέφυγαν στην Ελλάδα δεν αποδίδουν την πραγματικότητα.

Ενας στους τέσσερις Έλληνες ελπίζει για ένα θετικό 2006

Στη χώρα μας ο καρκίνος του μαστού κατέχει την πρώτη θέση στους γυναικολογικούς καρκίνους.

Ο αριθμός πρέπει να ήταν πολύ μεγαλύτερος, αν υπολογίσουμε την υψηλή θνησιμότητα των πρώτων χρόνων λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης και των επιδημιών, το μειωμένο αριθμό των γεννήσεων και τη μετανάστευση πολλών προσφύγων σε άλλες χώρες.

Με ανάμεικτα συναισθήματα υποδέχονται οι Έλληνες το 2006, όπως προκύπτει από τη δημοσκόπηση της Κάπα Research, που δημοσιεύτηκε στο "Βήμα" της Πρωτοχρονιάς.

Κάθε 2,5 ώρες μια Ελληνίδα διαγιγνώσκεται με τη νόσο.

Στην απογραφή του 1928 καταγράφηκαν 1.220.000 πρόσφυγες.

Η δημοσκόπηση καταγράφει τις προσδοκίες και τις ελπίδες των πολιτών αλλά ταυτόχρονα και τους φόβους και την ανησυχία τους για την προσωπική και οικογενειακή τους κατάσταση.

Η αύξηση αυτή αφορά τις γυναίκες, οι οποίες καπνίζουν όλο και περισσότερο, σε νεαρότερες ηλικίες.

Οι αρρώστιες κατέβαλλαν τους πρόσφυγες που ήταν ταλαιπωρημένοι, πρόχειρα στεγασμένοι και υποσιτίζονταν.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, το 25,6% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι το νέο έτος τού δημιουργεί συναίσθημα ελπίδας και το 18% το υποδέχεται με συναίσθημα αισιοδοξίας.

Τα παραπάνω ανέφεραν χθες σε συνέντευξη Τύπου ο παθολόγος-ογκολόγος Π. Κοσμίδης και ο αναπληρωτής καθηγητής Χειρουργικής και πρόεδρος της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας Μαστού, Χ. Μαρκόπουλος, με αφορμή το 1ο Διεταιρικό Αντικαρκινικό Συνέδριο που πραγματοποιείται 20-23 Μαρτίου στην Αθήνα.

Ο τύφος, η γρίπη, η φυματίωση (κυρίως στις πόλεις) και η ελονοσία (κυρίως στην ύπαιθρο) τους θέριζαν.

Ωστόσο σε ποσοστό 19,8% οι ερωτηθέντες δηλώνουν ότι αισθάνονται ανήσυχοι και σε ποσοστό 10,9% απογοητευμένοι.

Σύμφωνα με στοιχεία της Κοινωνίας των Εθνών, ένας σημαντικός αριθμός προσφύγων πέθαναν μέσα σ' ένα χρόνο από την άφιξη τους στην Ελλάδα.

Σε ό,τι αφορά την πρόθεση ψήφου, η ψαλίδα μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μειώθηκε στο 1,2% από το 2,7% που ήταν τον περασμένο Αύγουστο.

Εκτός από τις αρρώστιες, οι πρόσφυγες ήταν και ψυχικά τραυματισμένοι από την απώλεια συγγενών και φίλων, της πατρογονικής γης και του ευρύτερου κοινωνικού χώρου όπου είχαν ζήσει.

Η ΝΔ έλαβε ποσοστό 32,4%, ενώ το ΠΑΣΟΚ 31,2%.

Εικόνες προσφύγουν κατά το πρώτο διάστημα της παραμονής τους στην Ελλάδα

Ακολουθούν το ΚΚΕ με 6,8%, ο ΛΑΟΣ με 5,3% και ο ΣΥΝ με 3,7%.

9. Μαρτυρίες Μικρασιατών προσφύγων για την άφιξη τους στην Ελλάδα Πήγαμε πάλι στη Θεσσαλία. Βάλαμε καπνά στον Αλμυρό- δουλέψαμε όλοι, νέοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά. Είχε όμως ελονοσία και μας θέρισε· πέθαναν οι μισοί. Ο τόπος μας ξεπάστρεψε. Κερδίσαμε πολλά, μα τί τα θες; Μετά φοβηθήκαμε την αρρώστια και πήγαμε στη Θήβα. Μείναμε κι εκεί λίγο και κάναμε καπνά, μετά πήραμε αποζημίωση κι ήρθαμε δω. Μπήκαμε σε καλές δουλειές. Ο αδερφός μου έπιασε δουλειά στο σιδηρόδρομο· εγώ έγινα φορτοεκφορτωτής στο σταθμό. Πήρα και σπιτάκι στην Καισαριανή το '26. (Μαρτυρία Ευάγγελου Γκάλα από το χωριό Κόλντερε, κοντά στη Μαγνησία). Η Έξοδος (έκδοση του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών), τόμ. Α', σ. 113.

Και αυτή η δημοσκόπηση έρχεται να επιβεβαιώσει ότι αντέχει η δημοτικότητα του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, αφού στην ερώτηση "ποιον θεωρείτε καταλληλότερο πρωθυπουργό;" υπέρ του κ. Καραμανλή απαντά το 47,6%, υπέρ του κ. Παπανδρέου το 32,7%, ενώ το 18,8% απαντά "κανέναν από τους δύο".

Στην αρχή το κράτος αντιμετώπισε με τα μέσα που διέθετε τις πρώτες στοιχειώδεις και πιεστικές ανάγκες των προσφύγων: διατροφή, προσωρινή στέγαση, ιατρική περίθαλψη.

Όμως η στάση της κοινής γνώμης είναι αρνητική απέναντι στον κυβερνητικό απολογισμό της ΝΔ.

Κινητοποιήθηκαν επίσης ιδιώτες, ατομικά ή οργανωμένα.

Σε ποσοστό 59,4% οι ερωτηθέντες δηλώνουν ότι είναι δυσαρεστημένοι, ενώ αρνητική είναι και η εικόνα που έχουν για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αποφασιστική, ιδιαίτερα για την ιατρική περίθαλψη και την παροχή φαρμάκων, υπήρξε η δραστηριοποίηση στην Ελλάδα ξένων φιλανθρωπικών οργανώσεων.

Η μείωση της ανεργίας (80,7%), η αντιμετώπιση της ακρίβειας (42,9%), η μείωση των ελλειμμάτων (23,8%) και η πάταξη της διαφθοράς (20,4%) είναι οι κύριοι τομείς που κατά τους ερωτηθέντες θα κρίνουν αν το 2006 θα είναι μία καλή χρονιά για την Ελλάδα.

Διενεργήθηκαν έρανοι, οργανώθηκαν πρόχειρα συσσίτια και έγινε προσπάθεια για καθημερινή διανομή ψωμιού, παροχή ρουχισμού και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης.

Τέλος το 66,4% τάσσεται υπέρ του ανασχηματισμού.

Με την άφιξη των προσφύγων, το έργο της προσωρινής στέγασης ανέλαβε το Υπουργείο Περιθάλψεως, που ενισχύθηκε με έκτακτο προσωπικό. Στη συνέχεια το Ταμείο Περιθάλψεως Προσφύγων (ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 1922) ανήγειρε ξύλινα παραπήγματα για τη στέγαση των προσφύγων. Πλήθος ξεπρόβαλαν οι αυτοσχέδιες κατασκευές που χρησίμευαν ως προσωρινά καταλύματα (καλύβες, παράγκες, σκηνές) γύρω από τις πόλεις, σε πλατείες ή στα κενά οικόπεδα των πόλεων. Δεν έμεινε χώρος στεγασμένος που να μη χρησιμοποιήθηκε: σχολεία, εκκλησίες και τζαμιά, στρατώνες, θέατρα, δημόσια κτίρια, αποθήκες, υπόγεια. Επιτάχθηκαν τα άδεια σπίτια σε όλη την Επικράτεια. Καταλήφθηκαν ακόμη και κατοικούμενοι χώροι, οι ένοικοι των οποίων μοιράστηκαν την κατοικία τους με τους προσφυγές.

10. Μαρτυρίες Μικρασιατών προσφύγων για την άφιξη τους στην Ελλάδα Δεκαπέντε μέρες μείναμε στα βαπόρια. Έπειτα φτάσαμε στον Πειραιά. Απ' τον Πειραιά μόνο τα σύρματα ξέρω. Στα σύρματα είκοσι μέρες μας κρατήσανε. Αμάν, πολύ μας ρεζιλέψανε, πολύ μας βασανίσανε. Μας βάλαν στη σειρά. Τα μικρά και τις γριές απ' τη ρίζα μας κουρεύανε. Έκλαιγα, φώναζα: — Ψάξε με, δες με, δεν έχω ψείρες! Με το ζόρι με κουρέψανε. Σαν κολοκύθι με κάνανε. Πολύν καιρό έπειτα ντρεπόμουνα να βγω στην αγορά να ψουνίσω. Μας γδύσανε. Ό,τι φορούσαμε στον κλίβανο, άντε, τα βάλανε. Παπούτσια δεν είχαμε έπειτα να φορέσουμε. Μας δίνανε να φάμε. Είχαμε και μαζί μας. Όμως στην καραντίνα μεγάλο ρεζιλίκι, μεγάλο σεφιλίκι [=κακοπάθεια] ήτανε. Είκοσι μέρες κράτησε. Από τον Άι-Γιώργη, απ' τον Πειραιά, μας βάλανε στο βαπόρι, στη Θεσσαλονίκη μας φέρανε. Μας βγάλανε και μας αφήσανε. Στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης μας αφήσανε. Στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης πεταμένοι ήμαστε. Έτσι ξαπλωμένοι, μέσα στα σοκάκια. Περνούσε κόσμος και μας έβλεπε. Αμάν, ρεζιλίκι! Πέρασε ένας άντρας, ένας τρανός. Μας πέταξε μια πεντάρα. Έπιασα την πεντάρα, φώναζα, έκλαιγα: —Εμείς έχομε λεφτά! Εμείς έχομε να φάμε! Αφήσαμε τα σπίτια μας, τόσα αμπέλια αφήσαμε! Δεν είμαστε ζητιάνοι εμείς! — Άσε την πεντάρα. Ησύχασε έλεγε η μητέρα μου. Η μάνα μου άρρωστη ήταν. Ένα κουβάρι μαζεμένη καθότανε. Περνούσε ο κόσμος. Μας βλέπανε από μακριά. Δεν ερχόντανε κοντά μας: — Προσφυγιά! προσφυγιά! λέγανε και περνούσανε…. (Μαρτυρία Καλλισθένης Καλλίδου από το χωριό Φερτέκι της Καππαδοκίας, κοντά στη Νίγδη). Η Έξοδος (έκδοση του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών), τόμ. Β', σ. 261.

Το πρώτο διάστημα, οι περισσότεροι πρόσφυγες ανέχονταν τις αντίξοες συνθήκες διαβίωσης, θεωρώντας προσωρινή την παραμονή τους στην Ελλάδα. Πίστευαν ότι δεν θα αργήσει η μέρα της επιστροφής. Η αίσθηση αυτής της προσωρινότητας καθυστερούσε, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, την κοινωνική και οικονομική τους ένταξη και την ταύτιση τους με το γηγενή πληθυσμό. Μετά την υπογραφή της Σύμβασης της Λοζάνης, οι πρόσφυγες άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι το όνειρο της επιστροφής δεν επρόκειτο να πραγματοποιηθεί. Στόχος τους τώρα έγινε η βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους και η ενσωμάτωση στη νέα πατρίδα.

11. Μαρτυρίες Μικρασιατών προσφύγων για την άφιξη τους στην Ελλάδα Στη Μερσίνα μείναμε μια βδομάδα στα σύρματα… ύστερα ήρθε το βαπόρι και μας πήρε. Στο ταξίδι έκανε φουρτούνα και οι γυναίκες λιγοθυμούσαν από το φόβο τους. Άκουγες φωνές, κλάματα. Εγώ είχα μαζί μου τον άντρα μου, τη μάνα μου και τα τρία παιδιά μου, το Χαράλαμπο, το Δημήτρη και τη Μαρίκα, από ένα ως έξι χρονώ. Ευτυχώς δεν έπαθα τίποτε· άφησα τα παιδιά σε μια γωνιά του βαποριού κοντά στη μάνα μου και κουβαλούσα νερό στις λιπόθυμες γυναίκες. Μερικοί άνθρωποι δε βάσταζαν από τα βάσανα που τράβηξαν και πέθαναν στο βαπόρι τους έδεσαν με σίδερα και τους πέταξαν στη θάλασσα. Επιτέλους φτάσαμε στον Πειραιά. Άλλοι κατέβηκαν εκεί· εμείς συνεχίσαμε το ταξίδι για την Καβάλα. Μας πήγαν στο Τσινάρ Ντερέ, κοντά στη σημερινή Νέα Καρβάλη. Δυο χρόνια μείναμε εκεί κάτω από τα τσαντίρια. Ο κόσμος αρρώσταινε και πέθαινε κάθε μέρα. Πέθανε ο άντρας μου, πέθανε και το παιδί μου ο Χαράλαμπος. Τη νύχτα έρχονταν τα τσακάλια, σκάβανε τους τάφους και έτρωγαν τους πεθαμένους. Δεν ξέραμε στο χωριό μας τέτοια αγρίμια- είχαν, να, κάτι τέτοια μεγάλα δόντια…. Αχ! καλύτερα να μη γινόταν η Ανταλλαγή, να μέναμε στα Κενάταλα. Εκεί έξι μήνες δουλεύαμε, έξι μήνες καθόμαστε και τρώγαμε. Πάλι όμως μπορούσε να γίνει αυτό, να μη φεύγαμε; Τί θα κάναμε ανάμεσα στους Τούρκους; Εδώ τουλάχιστον, είμαστε σε χριστιανικό έθνος. (Μαρτυρία Δέσποινας Συμεωνίδου από το χωρίο Κενάταλα της Καππαδοκίας, κοντά στο Γκέλβερί). Η Έξοδος (έκδοση του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών), τόμ. Β', σ. 17-18.