Ι.

Βρέχει βωβά. Τὸν οὐρανὸν ὁ κεραυνὸς δὲν στέφει·
Οὔτε βρονταὶ, οὔτ' ἀστραπαὶ, οὔτε ῥίπὴ ἀνέμου·
Τὰς θέσεις των ἀσάλευτα κατέχουσι τὰ νέφη·
Τί ἔχεις καὶ μελαγχολᾷς τόσον στυγνῶς, Θεέ μου!

Βλέπεις ὀπίσω τοῦ μικροῦ ἐκείνου παραθύρου
Ἄφροντι ζεῦγος ἐραστῶν. Τοὺς βλέπω καὶ δακρύω
Νὰ μειδιῶσι εὐτυχεῖς πρὸ τοῦ στυγνοῦ ἀπείρου.
Πτωχὴ θυρίς μου μὴ καὶ σὺ δὲν εἶσαι διὰ δύο;

ΙΙ.

Μελαγχολῶ καὶ σκέπτομαι τοὺς ταλαιπῶρους, ὅσοι
Πρῶτον καὶ μόνον χαίρουσιν, ὁπόταν τελευτῶσι.

Ὁ Φοῖβος δύει. Τὴν αὐγὴν πρὶν ἔτι ἀνατείλῃ
Κατέδυσεν ἀποσβεσθεὶς εἰς νεφελῶν σωρείας.
Τώρα ἐσχίσθη ποῦ καὶ ποῦ ὁ πέπλος τῆς σκοτίας
Κ' ὑπεμειδίασαν μικρὸν τοῦ Οὐρανοῦ τὰ χείλη.

Μελαγχολῶ καὶ σκέπτομαι τοὺς ταλαιπώρους, ὅσοι
Πρῶτον καὶ μόνον χαίρουσιν, ὁπόταν τελευτῶσι.

Νίκος.

1880