Αρμάτωσα τό μυθικό καράβι γιά ταξίδι
θεόταχτο καί πορφυρά πανιά άπλωσα καί η πλώρη
τίς στοιχιωμένες θάλασσες χαράκωνε καί γύρω
στήν κουπαστή κυκλόφεγγαν οι χάλκινες ασπίδες.

Αρμένιζα γι' απάτητες Κολχίδες καί είχα τάμα
ν' αρπάξω τή χρυσή προβιά τού Φρίξου από τό Δράκο,
μέσ' απ' τό χνώτο τής φωτιάς. Κι αψήφισα φουρτούνες,
τίς Συμπληγάδες τίς κακές, πίβουλες λάμιες κι όρνια,

καί σέ ακρογιάλι αξόρκιστο τή φυκιωμένη τέλος
άραξα Αργώ. Κι αντίκρυσα τό μαγικό χρυσάφι
μέσ' σέ ρουμάνι σκιαδερό καί γύρω του βιγλίζαν
άγρυπνα τέρατα, στρυφνά μυστήρια. Καί βοήθεια
λαχτάρησα−κι ώ! στό βαθύ τού Αιήτη τό παλάτι
τά τραγικά νά μέ κοιτούν τής Μήδειας είδα μάτια!