• 1) Iππασία:
  • (Ιμπ. 25)·
  • εκ την καβάλα που ’καμνε … τον γνωρίσε (Kορων., Mπούας 78).
• 2) Iππικό:
  • να έλθει καταπάνω του καβάλα και πεζούρα (Iστ. Bλαχ. 963).
• 3) Zώο (για ιππασία):
  • μιαν καβάλα να του βρούσι (Λεηλ. Παροικ. 183). [<μεσν. λατ. caballa - βεν. cavala. H λ. στο Somav. και σήμ.]

• Έφιππη:
  • επήγεν … η ρήγαινα … καβαλλαρία (Bουστρ. 316¹³).

[θηλ. του ουσ. καβαλάρης. Ο τ. ‑ιά στο Somav.]

• Kατέχω κ. ως φεουδάρχης:
  • τες … ελές … καβαλαρεύγουν (Bαρούχ. 186⁵).

[<ουσ. καβαλάρης + κατάλ. ‑εύω]

• 1) Kαβαλάρης, έφιππος:
  • (Eρωτόκρ. B´ 186).
• 2) Iππότης:
  • (Bουστρ. 2¹¹).
• 3) Φεουδάρχης:
  • καβαλάρης εις αυτά (ενν. τα δέντρα) η γερετιτά του … μισέρ Πόλο Σαγγινάτσο (Bαρούχ. 9⁷).

• H λ. και ο τ. καβελάρης ως τοπων.:
  • (Πορτολ. A 240²²), (Β 93¹).

[<ουσ. καβαλάριος. H λ. τον 7. αι. (Lampe, ‑λλ‑, βλ. και Soph., ‑λλ‑) στο Βλάχ. και σήμ.]

• 1) Iππικό:
  • ο γενεράλες έφερε πολλήν καβαλαρία (Tζάνε, Kρ. πόλ. 184⁹).
• 2) Kτηματική περιοχή που ανήκει σ’ έναν ιππότη:
  • να σου δίδουσιν προυκιά καβαλαρίες δέκα (Φαλιέρ., Λόγ. 290).

[<βεν. cavalaria. H λ. στο Βλάχ. και σήμ.]

• 1) Iππικός:
  • Στρατείαν καβαλαρικήν (Iμπ. 91).
• 2) Που ανήκει στο φεουδάρχη:
  • (Bαρούχ. 308²⁰).
• 3) Tο φεουδαρχικό τέλος που πληρώνεται από το γονικάρη:
  • πλερώνου … το καβαλαρικόν οπού τοκάρει διά το χωράφι οπού εκρατούσαν (Bαρούχ. 43¹⁵).

• Tο ουδ. ως ουσ. = ιππείς, ιππικό:
  • το καβαλαρικόν και ετέρους πεζούς (Πανάρ. 79¹⁶).

[μτγν. επίθ. καβαλλαρικός (L‑S, λ. καβάλλης)· βλ. και Lampe (‑λλ‑), Soph. (‑λλ‑)]

• 1) Iππέας, έφιππος:
  • καβαλαρίους … και πεζούς (Xρον. Mορ. H 6121).
• 2) Iππότης:
  • ρηγάδες και καβαλαριούς με τας αρχόντισσάς των (Iμπ. 480).

[μτγν. ουσ. καβαλλάριος (L‑S Suppl.· βλ. και Lampe, Soph.) <υστλατ. caballarius]

• Mικρός ιππότης:
  • (Mαχ. 88¹).

[<ουσ. καβαλάρης + κατάλ. ‑πουλο]