• α) (Προκ. για τη σελήνη) που φωτίζεται ολόκληρη από τον ήλιο:
  • (Ψευδο-Σφρ. 516²⁴)·
• β) (προκ. για τη νύχτα) κατά την οποία υπάρχει πανσέληνος:
  • (Ψευδο-Σφρ. 516³²).

• Το ουδ. ως ουσ. = ολόγιομο φεγγάρι, πανσέληνος· (εδώ μεταφ. ως προσφών. αγαπημένου προσώπου):
  • Άδενδρόν μου πανσέληνον, …, έλ’ αφέντη μου, ας φιλούμεν (Ερωτοπ. 450).

[αρχ. επίθ. πανσέληνος. Το ουδ. ως ουσ. μτγν. Το θηλ. ως ουσ. στο Du Cange και σήμ.]