• 1)
  • α) Πολύ ευτυχισμένος:
    • βασιλεύς, …, πλούσιος και πανευτυχής (Θησ. (Foll.) I 6)·
  • β) (ο θετ. και υπερθ. του επιθ. ως επίθ. βασιλέων και ευγενών):
    • βασιλικῄ προστάξει Ρωμανού του πανευτυχούς (Διγ. Z 1319· Προδρ. II 96‑4 χφ H κριτ. υπ.), (Λίβ. Esc. 4329)·
  • γ) (προκ. για νεκρό) αξιομακάριστος:
    • (Διγ. Z 4099).
• 2)
  • α) (Προκ. για στρατό) νικηφόρος:
    • (Αξαγ., Κάρολ. Έ 1042)·
  • β) (προκ. για τοξότη) ικανότατος, πολύ εύστοχος:
    • κυνηγόν πανάριστον, πανευτυχήν δεξιώτην (Βέλθ. 100).

[<παν‑ + επίθ. ευτυχής. Η λ. σε έγγρ. του 11. αι. και σήμ.]