• I. Ενεργ.
  • Ά (Αμτβ.) απαλλάσσομαι από φροντίδες, παύω να έχω έγνοια για κ.· ξενοιάζω, ησυχάζω:
    • (Τζάνε, Κρ. πόλ. 267³⁰)·
    • ας ξεγνοιάσομεν τώρα, καθώς θωρούμεν … βοήθειαν να δούμεν (Διακρούσ. 91⁹)·
    • (με επόμ. την πρόθ. από):
      • ξενοιάζοντας από την Δύσιν, έβαλε … βουλήν να περάσει εις την Ανατολήν (Νεκταρ., Ιεροκοσμ. Ιστ. 372).
  • Β́ (Μτβ.) απαλλάσσω κάπ. από μια έγνοια, φροντίδα· ανακουφίζω:
    • πώς θες να τα αποσάσεις ετούτα με τη μάννα σου και να τηνε ξεγνοιάσεις; (Φορτουν. Γ́ 496).
• II. (Μέσ.) ξενοιάζω:
  • (Χούμνου, Κοσμογ. 1926)·
  • κει που 'θελα να ξεγνοιαστώ, πλιότερην έγνοιαν έχω (Ερωτόκρ. Ά 496)·
  • (με επόμ. την πρόθ. από):
    • τώρα οπού απέθανεν εξενοιάσθη από τα κακά (Ευγ. Γιαννούλη, Επιστ. 182⁴⁵).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. =
  • α) ξέγνοιαστος, αμέριμνος:
    • (Διήγ. Αλ. G 289)·
    • Στο στρώμα είναι το παιδί, κοιμάται ξεγνοιασμένο (Θυσ. 317· Ερωτόκρ. Ά 1127).

[<στερ. ξε‑ + (εν)νοιάζομαι. Τ. ξηννοιάζω σήμ. κυπρ. Η λ. και οι τ. στο Somav. (ξενν‑ και ξεγν‑)· το ενεργ. και σήμ.]