• 1)
  • α) Ευδιάκριτος, σαφής· (εδώ προκ. για όνειρο) «ζωντανό»:
    • (Σουμμ., Παστ. φίδ. Ά [970])·
  • β) (μεταφ.) διαυγής, ασυννέφιαστος:
    • μέρα … ξεκάθαρη (Σουμμ., Παστ. φίδ. Β́ [348]).
• 2) Λαμπρός, φωτεινός:
  • Αυγερινέ ξεκάθαρε (Θρ. Κων/π. διάλ. 25).

[<ξεκαθαρίζω υποχωρ. Η λ. και σήμ.]

• 1)
  • α) Σαφήνεια, ευκρίνεια:
    • Τούτο … θέλω πει με ξεκαθαροσύνη (Θησ. (Foll.) I 5)·
  • β) διευκρίνιση, διασαφήνιση:
    • Θες ξεκαθαροσύνην καλύτερη από τούτην; (Πιστ. βοσκ. V 5, 287).
• 2) (Συνεκδ., νομ.)
  • α) εγγύηση, ασφάλεια:
    • με κάθα του λογής ξεκαθαροσύνη να έχει … δουκάτα χίλια (Διαθ. 17. αι. 1⁷³· 1⁶³)·
  • β) επικύρωση, εγκυρότητα:
    • οδιά πλέα … ξεκαθαροσύνην ετουνού μου του τεσταμέντου … θέλω το σοττοσκριβέρει (Διαθ. 17. αι. 3³⁰⁰).

[<επίθ. ξεκάθαρος + κατάλ. ‑σύνη. Η λ. και τ. εξ‑ σε έγγρ. 16.-17. αι.]