• 1)
  • α) Που έχει ευχάριστη γεύση, εύγευστος:
    • το φαγιό η πείνα νόστιμο κάνει (Πανώρ. Πρόλ. 88· Ζήν. Έ 30)·
  • β) (σε μεταφ.):
    • (Μορεζίν., Λόγ. 467).
• 2) Μεταφ.
  • α) που έχει ή προκαλεί ευχαρίστηση, τρυφερός, ηδονικός:
    • γλυκύ κι ονόστιμο φιλί (Χορτάτση, Ελευθ. Ιερουσ. Ά 97· Σαχλ. N 256)·
    • (σε μεταφ.):
      • (Δεφ., Λόγ. 476)·
  • β) ευχάριστος:
    • ονόστιμον του εφάνηκεν να εσμίξουν και χαρούσιν (Χρον. Μορ. H 6019· Σαχλ. N 149)·
  • γ) ευχάριστος στην ακοή, μελωδικός:
    • νόστιμος κιλαδισμός (Ερωτόκρ. Β́ 673)·
  • δ) (προκ. για πρόσωπο) προσηνής, καλοδιάθετος:
    • γλυκύς και νόστιμος κι όλος χαριτωμένος (Σουμμ., Παστ. φίδ. Γ́ [924]).
• 3) (Προκ. για λόγια)
  • α) ευχάριστος· παρήγορος:
    • (Φορτουν. Ά 237)·
    • εμιλιά … γλυκιά κι ονόστιμη (Πανώρ. Β́ 556)·
  • β) συνετός, γνωστικός:
    • πολλά με εφέλεσαν τα ονόστιμά σου λόγια (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 1464· Χρον. Μορ. H 7195).
• 4)
  • α) Χαριτωμένος, θελκτικός:
    • (Ερωτόκρ. Έ 406)·
    • μελαχρινή και νόστιμη (Ch. pop. 448)·
  • β) (συνεκδ.):
    • (Λίβ. Esc. 2395)·
    • Στόμα μου νοστιμότατο (Ερωφ. Έ 457).
• 5) Εξαίτερος, εκλεκτός:
  • η ηδονή μου νόστιμη απάντων των ορνέων (Πουλολ. 265 κριτ. υπ).

[αρχ. επίθ. νόστιμος. Ο τ. από συνεκφ. με προηγ. φωνήεν. Η λ. και σήμ.]