• α) Με το πρόσωπο καταγής, πρηνηδόν:
  • ομπρούμουττα κι ανάσκελα ήσανε εριμένοι (Θρ. Κύπρ. 383)·
• β) με το πρόσωπο στραμμένο προς το έδαφος, με εδαφιαίες υποκλίσεις:
  • όταν εδιαβαζόντησαν αι ευχαί … οι άνθρωποι έκλιναν προύμυτα (Κλήμ., Ενθυμ. 101).

[<πρόθ. προ + ουσ. μύτη με ανάπτυξη ερρίνου. Τ. εμπρό‑ σήμ. ποντ. Οι τ. ομπρούμουττα και προύμουττα και σήμ. κυπρ.· τ. ‑μουτα ιδιωμ. Ο τ. πρού‑ στο Du Cange (λ. προύμιτω). Η λ. και σήμ.]