• 1) Τρέλα, παραφροσύνη:
  • (Λίβ. (Lamb.) N 97).
• 2) Μεγάλη οργή· εχθρότητα:
  • τον δούκαν … εδέσαν … και με μανίαν τον έβγαλαν όλοι από τον πύργον (Κορων., Μπούας 50).
• 3) Πολεμικό μένος:
  • εις την Εβιεννίαν ο Σολομάνης έγενε μετά πολλήν μανίαν (Αξαγ., Κάρολ. Έ 292).
• 4) Ορμή, αγριότητα:
  • ως άρκτοι γαρ ορμήθησαν μετά πολλήν μανίαν (Κορων., Μπούας 74).
• 5) Μίσος, κακία:
  • Το Ναβουθαί … διχώς να φθαίσει εφόνευσε η Εζάβελ με μανία (Βεντράμ., Γυν. 16).
• 6) Πάθος· σφοδρή επιθυμία για κ.:
  • με μανία να θανατώσει έτρεχε τον άξιο νεανία (Διγ. O 1917).

• Έκφρ. μεγάλος της μανίας = (πιθ.) μεγαλομανής, φαντασμένος:
  • (Αξαγ., Κάρολ. Έ 284).

[αρχ. ουσ. μανία. Η λ. και σήμ.]

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = οργισμένος, αγριεμένος:
  • δράκοι μανιασμένοι (Τζάνε, Κατάν. 481 (βεν. έκδ. μανι‑)).

[<μανίζω αναλογ. με ρ. σε ‑ιάζω· πβ. και μτγν. ‑ιάω. Η λ. και σήμ ιδιωμ.]

• Περιδέραιο:
  • (Παράφρ. Μανασσ. (Tièche) 356).

[μτγν. ουσ. μανιάκης]

• 1) Περιδέραιο:
  • μανακίων διαμαργάρων (Ψευδο-Σφρ. 362³³).
• 2) Περιλαίμιο:
  • εγώ είχα σκυλολόγια, 'λητάρια και μανάκια (Σαχλ., Αφήγ. 140).

[<ουσ. μανιάκης + κατάλ. ‑ιον. Ο τ. (‑ιν) μτγν. (L‑S). T. ‑ι στο Βλάχ. Η λ. τον 4.αι. (Lampe) και σε σχόλ.]

• Παράφορος, τρελός· μανιώδης:
  • (Θησ. (Foll.) I 43)·
  • άφες το να είσαι μανιακή κατά του ποθητού σου (Λίβ. P 1397).

• Το ουδ. ως ουσ. = μανία, τρέλα:
  • μετέπεσεν εις ήμερον, το μανιακόν αφήκεν (Λίβ. P 2271).

[<επίθ. μανικός με μεταπλ. Η λ. σε Γλωσσάρ. και σήμ.]

• Μανιακός, οξύθυμος, αψύς:
  • λίτες και δώσια να αγαπά, να φαίνεται μανιάρης (Σαχλ., Αφήγ. 332).

[<ουσ. μανία + κατάλ. ‑ιάρης]

• Μανιάτης:
  • (Δωρ. Μον. XXX), (Τζάνε, Κρ. πόλ. 409²¹).

[<τοπων. Μάνη + κατάλ. ‑ιάτης. Η λ. και σήμ.]