• 1)
  • α) Λάσπη, βούρκος· πηλός:
    • πού είναι λάσπη και νερά γεφύρια να στήσεις (Ιστ. Βλαχ. 2236)·
    • ο πηλουργός … από την αυτήν λάσπην να κάμει … αγγείον … (Χριστ. διδασκ. 65)·
  • β) υποστάθμη θάλασσας, λίμνης ή ποταμού:
    • ευρίσκετο (ενν. το κάτεργο) στον πάτο … μες στη λάσπη καθισμένο (Λεηλ. Παροικ. 660)·
  • γ) βρομιά:
    • Ήλθε λάσπη εις τα ρουθούνια του (Σπανός D 1786).
• 2) (Μεταφ.) κακία, πονηρή σκέψη:
  • Οι καρδίες μας … να ξεσπιλώνουνται απ’ εκείνες τες λάσπες (Πηγά, Χρυσοπ. 312 (1)).

[αβέβ. ετυμ. Η λ. στο Meursius και σήμ.]