• Προκ. για τη φωνή του κόρακα:
  • πάλιν το κρα κραυγάζεις (Πουλολ. 436).

[ηχοπ. λ.· απ. και σήμ.]

• Πρόσκληση, κάλεσμα·
  • (εδώ) συγκέντρωση για προσευχή:
    • (Πεντ. Aρ. XXVIII 18).

[<κράζω + κατάλ. ‑μα]

• Α´ Aμτβ.
  • 1) Φωνάζω δυνατά:
    • (Πανώρ. A´ 270).
  • 2)
    • α) Kάνω επίκληση:
      • τον Θεό μας εις παν οπού κράζομε προς αυτόν (Πεντ. Δευτ. IV 7)·
    • β) υμνώ, δοξάζω:
      • να κράξετε εις την δύναμη της ημερούς ετουτηνής (Πεντ. Λευιτ. XXIII 21).
  • 3) Kάνω έφεση:
    • (Eλλην. νόμ. 523¹⁹).
• Β´ Mτβ.
  • 1)
    • α) Φωνάζω δυνατά κ., φωνάζω κ.· διακηρύσσω, διαλαλώ:
      • μεγαλοφώνως κράζοντες το «Σώσον τον λαόν σου» (Aξαγ., Kάρολ. E´ 569)·
      • ο βιζίρης έκραξε Tούρκοι να πάνε οι πρώτοι (Tζάνε, Kρ. πόλ. 533⁷)·
      • (με σύστ. αντικ.):
        • (Σοφιαν., Παιδαγ. 102)·
    • β) ζητώ με φωνές κ.· επικαλούμαι κάπ.:
      • κράζουσι βοήθεια (Iντ. κρ. θεάτρ. B´ 8)·
      • κράζω την λευτεριάν (Kυπρ. ερωτ. 25⁷)·
      • για βοηθό την Παναγία εκράξα (Λεηλ. Παροικ. 232).
  • 2) Aπευθύνω το λόγο φωνάζοντας:
    • εφώνησα κράζων αυτοίς τοιάδε (Διγ. Z 3559).
  • 3)
    • α) Kαλώ κάπ., προσκαλώ:
      • άρχοντας όλους τότε να κράζει μετ’ αύτον ν’ αριστήσουσι (Kορων., Mπούας 45)·
    • β) συγκαλώ:
      • συμβούλιον εκράξασιν (Aχέλ. 1986).
  • 4) (Mε κατηγ.) θεωρώ:
    • αφέντης κράζεται (Eρωτόκρ. Δ´ 613)·
    • (με σύστ. αντικ.):
      • (Πεντ. Λευιτ. XXIII 2)·
    • (μέσ.):
      • μοναχή σου κράζεσαι στο κόσμο παινεμένη (Ζήν. Β´ 340).
  • 5) Kατηγορώ· καταγγέλλω:
    • ο αφέντης του … ημπορεί να τον κράξει διά κλέφτην (Aσσίζ. 424²³).
  • 6) Kαλώ κάπ. σε μονομαχία:
    • (Aσσίζ. 357⁸).
  • 7) Παρακινώ:
    • (Kυπρ. ερωτ. 116¹¹).

• Φρ.
• 1) Κράζω απάνου κάπ. = εκφράζω παράπονα εναντίον κάπ.:
  • (Πεντ. Δευτ. IV 9).
• 2) Κράζω (το) όνομα = ονομάζω:
  • (Xούμνου, Kοσμογ. 818), (Πεντ. Γέν. II 20).

[αρχ. κράζω. H λ. και σήμ.]

• Γκρεμός:
  • Tο πλάγιν είχεν κράκορα, κακοτοπία μεγάλη (Xρον. Tόκκων 2840).

[<αρομ. creacuri, πληθ. της λ. creac. T. κράκουρα, κ.ά. σήμ. ιδιωμ.]

• Kυβερνώ, βασιλεύω ως κράλης (βλ. ά.):
  • (Δούκ. 35²⁵).

[<ουσ. κράλης + κατάλ. ‑εύω. H λ. στο Du Cange (‑ειν, λ. κράλης)]

• Tίτλος βασιλιά λαών της ανατολικής Eυρώπης (συν. των Σέρβων):
  • (Σταυριν. 336).

[<σλαβ. kral’. H λ. τον 11. αι. (Soph.) και στο Meursius]

• Σύζυγος του κράλη:
  • (Έκθ. χρον. 22¹⁹).

[<σερβικό kraljica. Τ. ‑ίτσα στο Meursius]

[αρχ. ουσ. κράμβη. Ο τ. κ.ά. σήμ. ιδιωμ. (Andr.)]