• I. Ενεργ.
  • Α´ Μτβ.
    • 1) Καταπονώ, ταλαιπωρώ:
      • στράτα δεν ευρέθηκε ποτέ να με κουράσει (Πανώρ. Ε´ 58).
    • 2) Τιμωρώ:
      • Οπού λυπάται πολ’τικήν, ο Θεός να τον κουράσει (Σαχλ. Β´ PM 425).
    • 3) Κατεργάζομαι:
      • κουράζουσι τον κόκκον εις το μέσον (Φυσιολ. (Zur.) XX 3b¹¹).
  • Β´ (Αμτβ.) καταπονούμαι, κουράζομαι:
    • πεζεύομεν, τι κούρασαν τ’ άλογα (Ιμπ. (Legr.) 908).
• II. (Μέσ.) καταπονούμαι, ταλαιπωρούμαι:
  • πολλά ’μαι κουρασμένος (Λίβ. N 3133).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = ταλαίπωρος:
  • στάλαρε, Φετόντε κουρασμένε (Ζήν. Ε´ 249).

[<ουσ. κουρά + κατάλ. ‑άζω. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ.]