• 1) Φροντίδα, θεραπεία, ιατρική περιποίηση:
  • Τσι βίζιτες ερνήθηκα και όλες τσι κούρες τσ’ άλλες (Φορτουν. Α´ 75· 185).
• 2) Έγνοια, ανησυχία:
  • Μη ντουμπιτάρεις τίβετας, non prender κούραν άλλη (αυτ. Α´ 418).

[<ιταλ. cura. Η λ. και σήμ.]

• 1) (Εκκλ.) κουρά (ως μέρος της τελετής της χειροτονίας ιερωμένου):
  • τι δηλοί το μανδίον …, η κουρά της κεφαλής (Βακτ. αρχιερ. 183).
• 2) Ιδιότητα μοναχού:
  • να μην αφήνουν (ενν. οι μοναχοί και οι μοναχές) την κουράν τους και το μοναστήριον (αυτ. 166).

[αρχ. ουσ. κουρά. Η λ. και σήμ.]

• Ποίμνιο:
  • άρμεξε το κουράδι (Πανώρ. Β´ 131).

[<ουσ. κουρά + κατάλ. ‑άδιν ή με ιταλ. προέλ. Ο τ. στο Βλάχ. και σήμ. κρητ.]

• Περίττωμα:
  • Ανοίξω το στόμα σου και βάλω τρία κουράδια (Σπανός A 61).

[<ουσ. *σκωράδιον <αρχ. σκωρ. Τ. ‑ι στο Somav. και σήμ.]

• I. Ενεργ.
  • Α´ Μτβ.
    • 1) Καταπονώ, ταλαιπωρώ:
      • στράτα δεν ευρέθηκε ποτέ να με κουράσει (Πανώρ. Ε´ 58).
    • 2) Τιμωρώ:
      • Οπού λυπάται πολ’τικήν, ο Θεός να τον κουράσει (Σαχλ. Β´ PM 425).
    • 3) Κατεργάζομαι:
      • κουράζουσι τον κόκκον εις το μέσον (Φυσιολ. (Zur.) XX 3b¹¹).
  • Β´ (Αμτβ.) καταπονούμαι, κουράζομαι:
    • πεζεύομεν, τι κούρασαν τ’ άλογα (Ιμπ. (Legr.) 908).
• II. (Μέσ.) καταπονούμαι, ταλαιπωρούμαι:
  • πολλά ’μαι κουρασμένος (Λίβ. N 3133).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = ταλαίπωρος:
  • στάλαρε, Φετόντε κουρασμένε (Ζήν. Ε´ 249).

[<ουσ. κουρά + κατάλ. ‑άζω. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ.]

• Επιδρομή:
  • κουραρίαν … εις το Πιουμπίνο έποικε … κι εκεί πολλούς εφόνευσε (Κορων., Μπούας 20).

[<βεν. coraria (Boerio, λ. coreria)]

• Α´ (Αμτβ.) έχω έγνοια· φροντίζω για μια αγαθή πράξη:
  • δεν κουράρουσιν, ουδέ ποσώς ψηφούσιν αμέ να τρων, να πίνουσιν (Απόκοπ. (Παναγ.) 547).
• Β´ (Μτβ.) γιατρεύω:
  • το κακό τση το πολύ και άμετρο να κουράρω (Φορτουν. Α´ 160).

[<ιταλ. curare. H λ. και σήμ.]

• Κούραση:
  • όλες οι τέχνες κούραση δίδουσι των αθρώπω (Φορτουν. Γ´ 243).

[<κουράζω + κατάλ. ‑ση. Η λ. στο Βλάχ. (‑ις) και σήμ.]