• 1) Χτυπώ στο γουδί και συντρίβω, λειώνω, στουμπίζω:
  • (Ιερακοσ. 383¹²)·
  • κοπανίζει το (ενν. το βοτάνι) και το ζουμί του βγάνει (Αλεξ. 93)·
  • φρ. κοπανίζω το νερό (εις το ’γδί ή το μουρτίρι) = ματαιοπονώ:
    • (Ροδινός 76), (Δεφ., Λόγ. 580).
• 2) Χτυπώ δυνατά:
  • ο άρσην (ενν. δενδροκόλαψ) με την μύτην του το δένδρον κοπανίζει (Φυσιολ. (Legr.) 846).
• 3) Ξυλοκοπώ· εξουδετερώνω:
  • (Γαδ. διήγ. 529)·
  • να τον κοπανίσομεν, να πάρομεν την κόρην (Διγ. Esc. 1392).

[μτγν. κοπανίζω. Ο τ. τον 4. αι. (Lampe) και σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ.]