• 1)
  • α) Κοιλιά:
    • είχεν την κοιλίαν παχείαν (Ασσίζ. 183¹⁶)·
    • στην κοιλιά της μάννας των … τα παιδιά (Διακρούσ. 90⁶)·
  • β) το περιεχόμενο της κοιλιακής χώρας:
    • κοιλιές, αντεροσύκωτα έξω απού το σώμα (Διακρούσ. 80²²)·
  • γ) στομάχι:
    • η κοιλιά μου ηυκαίρησεν από την αφαγίαν (Προδρ. I 259)·
  • δ) σωθικά· ψυχή:
    • είχε το φαρμάκι μέσα εις την κοιλίαν του φυλαμένον κατά του πατριάρχου (Ιστ. πατρ. 130^8-9)·
  • ε) έκφρ. κοιλία Άδου = ο κάτω κόσμος:
    • (Σπανός A 137).
• 2) (Προκ. για πλοίο) ύφαλα:
  • στην κοιλίαν του καραβιού, στον βρόμον εκατέβη (Απολλών. 620).
• 3) Διάρροια:
  • (Χρον. Μορ. H 8202)·
  • Εις άνθρωπον από ψύχρας να έχει κοιλίαν να πηγαίνει αίμα (Ιατροσ. κώδ. σλς´ (έκδ. κίλλην)).

[αρχ. ουσ. κοιλία. Ο τ. και σήμ.]

• Σχετικός με την κοιλιά και τα έντερα:
  • κοιλιακῴ νοσήματι (Δούκ. 407³¹).

• Το ουδ. ως ουσ. = δυσεντερία· διάρροια:
  • το κοιλιακόν τούς εκόλλησε κι επόθαναν οι Φράγκοι (Χρον. Μορ. P 7206· Ασσίζ. 182⁵).

[μτγν. επίθ. κοιλιακός. Η λ. και σήμ.]

• Που έχει μεγάλη κοιλιά:
  • χοντρός και κοιλιάρης (Ερμον. Δ 236).

[<ουσ. κοιλιά + κατάλ. ‑άρης. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ. ποντ.]