• 1) Γονατιστός, σκυφτός, γερτός:
  • κλιτή σε δέομαι (Σκλέντζα, Ποιήμ. 3¹¹)·
  • δένδρον … είχεν κλιτούς τους κλώνους (Λόγ. παρηγ. O 535)·
  • φλάμπουρα κλιτά (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 1886).
• 2)
  • α) Ταπεινός, φοβισμένος· κατηφής, θλιμμένος:
    • τα παρακάλια τα κλιτά (Ερωφ. Χορ. γ´ 442· Β´ 110)·
    • έχει το πρόσωπο κλιτό, τ’ αμμάτια θαμπωμένα (Ερωφ. Γ´ 62)·
  • β) υπάκουος:
    • να ’σαι κλιτός και ταπεινός, προθυμερός στο Θεό σου (Θυσ. 1002).
• 3) Απλωμένος, απλωτός·
  • (πιθ. μεταφ.) δυνατός:
    • έβγαλέ μας ο Κύριος από την Αίγυφτο με χέρα δυνατή και με βραχιόνα κλιτή (Πεντ. Δευτ. XXVI 8).

[<κλίνω. Η λ. τον 4. αι. και σήμ. γραμμ.]