• Ερωμένη:
  • Όπου επάρει γυναίκα εις το οσπίτιν του …, ότι εάν μιγεί μετ’ αυτής να λογισθεί ως καύκαν του (Ελλην. νόμ. 555²⁶· Μαχ. 218¹⁸).

[<ουσ. καυκίον + κατάλ. ‑α. Ο τ. στο Du Cange (λ. ‑χος) και σήμ. κυπρ. Η λ. («κούπα») σε Γλωσσάρ. (Du Cange, λ. ‑κος), στο Meursius («ερωμένη») και σήμ. ιδιωμ.]

• Eλαφρόμυαλος:
  • (Mπερτολδίνος 148).

[<ουσ. καύκαλο + κατάλ. ‑ίδας]

• «Κούπα», ποτήρι·
  • (εδώ) «κρασοβόλι»:
    • ίσως σε και καυκάλιον ο μοναχός ποτίσει (Παϊσ., Ιστ. Σινά 1658· 1294).

[<ουσ. καύκαλον + κατάλ. ‑ιον. Για τη λ. βλ. L‑S., Lampe, Meursius, Du Cange (λ. καύκος). Τ. ‑κάλ(λ)ι(ν) σήμ. ιδιωμ.]

• 1) Κρανίο, κεφάλι:
  • τα καύκαλα με τους μυαλούς (Διακρούσ. 103¹⁰)·
  • μάθε να μιλείς καλά γή σπω το καύκαλό σου (Στάθ. Γ´ 234).
• 2) (Συνεκδ.) το άτομο:
  • να πάρεις πέντε πέντε ξάγια για το καύκαλο (Πεντ. Αρ. III 47).
• 3) Το ξεροψημένο πάνω μέρος της πίτας ή του ψωμιού:
  • εις το καύκαλον της πίτας (Χρησμ. (Βέης) 13⁷).
• 4) Το πάνω μέρος του υποδήματος που σκεπάζει τον ταρσό και το μετατάρσιο του ποδιού:
  • τα ποδηματίτσια της χρυσά διακεντισμένα, τα καύχαλα ήσαν χυμευτά κι οι πτέρνες με τους λίθους (Διγ. Esc. 1496 κριτ. υπ).
• 5) Όστρακο (χελώνας):
  • (Παράφρ. Χων. 190).

• Η λ. ως τοπων.:
  • (Βουστρ. 118⁸).

[<ουσ. καύκα ή ‑ος ή ‑ίον + κατάλ. ‑αλον. Η λ. σε Σχολ. (L‑S). Ο τ. ‑ο και σήμ.]