• Α´ Αμτβ.
  • 1)
    • α) Φτάνω (σε τόπο):
      • εν τῃ νήσῳ Λέσβῳ κατηντήσαμεν (Δούκ. 415⁶)·
    • β) φτάνω (κάπου) για να ζήσω, καταφεύγω:
      • Μέσα στα δάση θεν να καταντήσω (Κυπρ. ερωτ. 34¹)·
    • γ) φτάνω (χρονικά):
      • εις τα τέλη των αιώνων κατηντήσαμεν (Ναθαναήλ Μπέρτου, Ομιλίαι XIV 2).
  • 2) Οδηγούμαι, καταλήγω, περιέρχομαι σε μια κατάσταση:
    • εις γήρας κατηντήσαμεν (Βίος Αλ. 1152).
  • 3) Γίνομαι:
    • γίνηκες δειλός … και βρέφος εκατήντησες (Θησ. Β´ [5⁴]).
  • 4) Κατορθώνω:
    • οι διαλαλητάδες ουδέν καταντούν … να έχουν μαρτυρίαν περί πάντων των πραγμάτων τών πωλούν (Ασσίζ. 197¹⁹).
• Β´ Μτβ.
  • 1) Φτάνω (σε τόπο):
    • τόπον κατηντήσαμεν γλυκύν ελευθερίας (Λίβ. (Lamb.) N 768).
  • 2) «Πετυχαίνω» (ειρων.):
    • θάνατον κατηντήσα (Τζάνε, Κρ. πόλ. 530²⁵).
  • 3) Καθιστώ:
    • χώρας μεγάλης δέσποιναν σε θέλω καταντήσει (Λίβ. Esc. 3302).

[μτγν. καταντάω. Βλ. και κατανταίνω, καταντίζω. Η λ. και σήμ.]