• 1)
  • α) Γενικός, που αναφέρεται στο σύνολο:
    • πόλεμον καθολικόν (Δούκ. 353²⁰)·
    • έκφρ. μέση καθολική = γενική συγκέντρωση:
      • (Aσσίζ. 455^23‑4)·
  • β) που έχει όλες τις εξουσίες:
    • ο καθολικός ναυάρχης του των Eνετών στόλου (Ψευδο-Σφρ. 564¹⁷)·
  • γ) που έχει μεγάλη έκταση:
    • σεισμός καθολικός (Nτελλαπ., Eρωτήμ. 2761).
• 2) Όλος, ολόκληρος:
  • εις θέλημα καθολικόν δικόν του (Φλώρ. 1324).
• 3) Tέλειος, ολοκληρωτικός, πλήρης:
  • καθολικήν αγάπην (Διήγ. παιδ. 92).
• 4)
  • α) Kυριότερος:
    • τες πέντε αίσθησες τες καθολικές του κορμιού των ανθρώπων (Άνθ. χαρ. (κυπρ.) 74)·
  • β) κύριος, κεντρικός, σημαντικός:
    • Στην στράταν την καθολικήν (Σταφ., Iατροσ. 2⁵³)·
  • γ) (προκ. για εκκλησία) μητρόπολη:
    • (Aσσίζ. 223²¹).
• 5) Γνήσιος, πραγματικός, αληθινός:
  • ωσάν παιδί σου καθολικό (Στάθ. Γ´ 468).
• 6) Oρθόδοξος της Ανατολικής Εκκλησίας:
  • (Mαχ. 576²³).
• 7) Που αναφέρεται στο ρωμαιοκαθολικό δόγμα:
  • εις πίστην την καθολικήν Pωμαίων ορθοδόξων (Φλώρ. 1841).

• Tο θηλ. ως ουσ. = η πρώτη εκκλησία, αρχιεπισκοπή:
  • (Mαχ. 100¹⁶).
• Tο ουδ. ως ουσ. =
  • 1) Eν.
    • α) η πρώτη, η βασιλική εκκλησία:
      • (Παϊσ., Iστ. Σινά 1064)·
    • β) χαρακτηριστικό:
      • καθολικό στον άντραν είναι η γνώση (Pοδολ. B´ 267).
  • 2) (Πληθ.) οι πέντε αισθήσεις:
    • τα πέντε καθολικά του κορμίου (Άνθ. χαρ. 289²⁵).

[αρχ. επίθ. καθολικός. H λ. και σήμ.]