• 1)
  • α) Κάποτε (στο παρελθόν), για κάποιο διάστημα:
    • την μάχην τήν είχαμεν οκάποτε μετά τους Γενοβήσους (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 1362)·
  • β) κάποτε, ορισμένη στιγμή στο παρελθόν:
    • οκάποτε εσυντύχασιν αντάμα και οι δύο (Ιμπ. 298)·
  • γ) κάποτε (στο μέλλον):
    • κάποτες να μιλήσω προς εκείνην (Κυπρ. ερωτ. 95³)·
    • αν τύχει κάποτε εις καιρόν … (Σπαν. B 49).
• 2) Πότε πότε, ενίοτε:
  • αν καλοεθυμάται κάποτες μίαν αμαρτωλήν (Σκλέντζα, Ποιήμ. 1²⁰²).

• Εκφρ.
• 1) Εις καιρόν οκάποτε όταν … = όταν κάποτε (στο μέλλον):
  • (Κομν., Διδασκ. Δ 59).
• 2) Ο κάποτε + ουσ. = ο πρώην:
  • του κάποτες ζουράρη (Σκλέντζα, Ποιήμ. 1⁴⁵).

[<σύνδ. καν + επίρρ. ποτέ. Η λ. και σήμ.]

• Που ανήκει στο παρελθόν, παλιός:
  • ο φίλος του ο καποτεσινός του (Pιμ. Aπολλων. [1071]).

[<επίρρ. κάποτες + κατάλ. ‑ινός. H λ. στο Du Cange (‑τέσυ‑)]