• 1)
  • α) Οργή, θυμός:
    • (Ερωφ. Δ´ 276)·
    • φρ.
      • (1) ανεβάζω θυμόν = θυμώνω:
        • (Λόγ. παρηγ. O 708)·
      • (2) ανεβαίνω εις θυμόν = θυμώνω:
        • (Λόγ. παρηγ. L 698)·
  • β) (ως σύστ. αντικ.):
    • (Λίβ. N 1005)·
  • γ) πολεμικό μένος, μανία:
    • πελεκυφόρους … αρεϊκῴ θυμῴ ζέοντας (Δούκ. 227²⁵)·
  • δ) (μεταφ.) θαλασσοταραχή:
    • η θάλασσα, όταν θυμόν … πιάνει (Αχέλ. 625)·
    • έκφρ. θυμός της θάλασσας = θαλασσοταραχή:
      • (Τζάνε, Κρ. πόλ. 300²²).
• 2) Καταστροφή:
  • εστράφην (ενν. η γυναίκα του Λωτ) κι είδεν τον θυμόν (Χούμνου, Κοσμογ. 1140).
• 3)
  • α) Διάθεση:
    • (Λίβ. Esc. 301)·
    • έκφρ. από θυμού = πρόθυμα:
      • (Λίβ. Esc. 1322)·
  • β) επιθυμία, πόθος:
    • (Διγ. Άνδρ. 396⁹)·
  • γ) το θυμικό μέρος, το θυμοειδές:
    • (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 33^r).
• 4) Δηλητήριο:
  • θυμός των οφιών (Πεντ. Δευτ. XXXII 33).

[αρχ. ουσ. θυμός. Η λ. και σήμ.]