• 1) Νόστιμος:
  • γεύσις έμνοστος (Διγ. Esc. 1553).
• 2) (Μεταφ.) γλυκός, ευχάριστος:
  • τον ήχον τον έμνοστον (Θησ. Γ´ [11¹])·
  • το εύνοστον παιγνίδιν των ερώτων (Καλλίμ. 2070).
• 3) Όμορφος:
  • έμνοστον νέον (Διγ. Gr. 1233).
• 4) Κατάλληλος:
  • καιρόν μη ευρούμεν έμνοστον, ώραν επιτηδείαν (Λίβ. N 2551).

• Το ουδ. ως ουσ. = ομορφιά:
  • Ομμάτια τά εκαλλώπισε με το εύνοστον η φύσις (Λίβ. Sc. 1286).

[μτγν. ουσ. εύνοστος ως επίθ. Ο τ. έμν‑ στο Du Cange και σήμ. ποντ. Ο τ. όμν‑ στο Somav.]

• Νοστιμιά (μεταφ.), χάρη (σωματική):
  • (Φλώρ. 930).

[<επίθ. εύνοστος + κατάλ. ‑σύνη]