• 1) Με απόλαυση:
  • έμνοστα να την φάγει (ενν. ο ψαράς τη σμαρίδα) (Αιτωλ., Μύθ. 123⁴).
• 2) Με γλυκύτητα, με χάρη:
  • Εφώτιζε (ενν. το πρόσωπο της κόρης) … έμνοστα, χαρά ’καμνε μεγάλη (Θησ. Η´ [79⁵]).

[<επίθ. εύνοστος. Ο τ. και σήμ. ποντ. Τ. ομν‑ στο Somav.]

• 1) Νοστιμιά· απόλαυση:
  • το ’γλειφε (ενν. η κάτα το ρινί) … με εμνοστάδα (Αιτωλ., Μύθ. 81³).
• 2) Ομορφιά:
  • είχεν μία ομνοστάδα … η αυλή (Συναδ. φ. 34^v).

[<επίθ. εύνοστος + κατάλ. ‑άδα. Ο τ. εμν‑ και σήμ. ποντ.]

• Γίνομαι τερπνός, ευχάριστος:
  • και είδον την ανάπαψη ότι καλή και την ηγή ότι ομνόστυνεν (Πεντ. Γέν. XLIX 15).

[<επίθ. εύνοστος + κατάλ. ‑αίνω. Πβ. ποντ. ομνοστύνω (Παπαδ.)]

• Διασκεδάζω:
  • να γελάσουσιν και να εμνοστευθούσιν (Διήγ. παιδ. 634).

[<επίθ. εύνοστος + κατάλ. ‑εύομαι. Τ. ομν‑ στο Somav.]

• 1) (Μεταφ.) γλυκύτητα:
  • ν’ ακούσεις εμνοστιάν με μελωδίας και τέχνης (Απολλών. 220).
• 2) Διασκέδαση· ανδραγάθημα:
  • αρχιληστάς εφόνευσεν … και μέριμναν ουδέν είχεν περί άλλας εμνοστίας (Διγ. Esc. 1616).
• 3) Χαρά:
  • τον επαρατρέχαμεν της ευνοστίας τον δρόμον (Λίβ. Sc. 2773).

• Ως κύρ. όν.:
  • (Λίβ. P 2168).

[<επίθ. εύνοστος + κατάλ. ‑ία. Ο τ. εμν‑ και σήμ. ποντ. Ο τ. ομνοστιά στο Somav. Η λ. τον 6. αι.]

• Όμορφο λιβάδι:
  • (Λίβ. Sc. 2952).

[<επίθ. εύνοστος + ουσ. αναλίβαδον]

• Όμορφο λιβάδι:
  • (Φλώρ. 768).

[<επίθ. εύνοστος + ουσ. λιβάδι]

• Γλυκά, ευχάριστα λόγια:
  • της κόρης και των εκατόν τας εμνοστολογίας (Λίβ. Sc. 3124).

[<επίθ. εύνοστος + ‑λογία]

• 1) Νόστιμος:
  • γεύσις έμνοστος (Διγ. Esc. 1553).
• 2) (Μεταφ.) γλυκός, ευχάριστος:
  • τον ήχον τον έμνοστον (Θησ. Γ´ [11¹])·
  • το εύνοστον παιγνίδιν των ερώτων (Καλλίμ. 2070).
• 3) Όμορφος:
  • έμνοστον νέον (Διγ. Gr. 1233).
• 4) Κατάλληλος:
  • καιρόν μη ευρούμεν έμνοστον, ώραν επιτηδείαν (Λίβ. N 2551).

• Το ουδ. ως ουσ. = ομορφιά:
  • Ομμάτια τά εκαλλώπισε με το εύνοστον η φύσις (Λίβ. Sc. 1286).

[μτγν. ουσ. εύνοστος ως επίθ. Ο τ. έμν‑ στο Du Cange και σήμ. ποντ. Ο τ. όμν‑ στο Somav.]

• Νοστιμιά (μεταφ.), χάρη (σωματική):
  • (Φλώρ. 930).

[<επίθ. εύνοστος + κατάλ. ‑σύνη]