• 1) Δροσιά:
  • του ζέφυρου ο δρόσος (Θησ. Ε´ [99³]).
• 2) Αυτό που προκαλεί δροσιά, το δρόσισμα:
  • γέμει (ενν. το κρασί) την γλυκύτητα, τον δρόσον του λαιμού μου (Κρασοπ. AO 52).

[αρχ. ουσ. δρόσος η με αλλαγή γένους. Η λ. και ο τ. σήμ. ιδιωμ. (Παπαχριστ., Andr.)]

• 1)
  • α) Δροσιά:
    • το δρόσος τ’ ουρανού (Απόκοπ. 112)·
  • β) δροσιά, βροχή:
    • με το δρόσος (ενν. θεά μου) εις την γην τόσα καλά μας φέρνεις (Σουμμ., Παστ. φίδ. Ε´ 322).
• 2) (Μεταφ.)
  • α) χαρά, ευχαρίστηση, απόλαυση:
    • Πρόβαλε, κορασίδα μου, … να δώσεις … δρόσος στην καρδιά μου (Κατζ. Β´ 158)·
  • β) ανακούφιση:
    • Εκεί ’βρισκεν ανάπαψη και δρόσος του κορμιού της (Ερωτόκρ. Β´ 563)·
  • γ) (προκ. για την Παναγία):
    • (Δεφ., Λόγ. 755).
• 3) Προκ. για το σάλιο:
  • τα δρόση του στομάτου του (Βεντράμ., Γυν. 132).
• 4) Αγιασμός, αγιασμένο νερό:
  • να εβγάλουν τον φανερωμένον σταυρόν … και να ποίσουν δρόσος να τον βουτήσουν (Μαχ. 72⁹).

[αρχ. ουσ. δρόσος η με αλλαγή γένους. Η λ. και σήμ. ιδιωμ.]