• 1)
  • α) Δροσιά:
    • η ανατολή με τες δροσές τους κάμπους να ποτίσει (Ζήν. Ε´ 206)·
  • β) δροσιά, ομορφιά:
    • όλο δροσιές γεμώνει (Σουμμ., Παστ. φίδ. Β´ [812]).
• 2) (Μεταφ.) ευχαρίστηση, χαρά:
  • Τη μοναξά έχω συντροφιά, τα κλάηματα δροσά μου (Πανώρ. Γ´ 557)·
  • (προκ. για πρόσ. αγαπημένο):
    • Έλα, δροσιά μου, να σε δω (Ερωτοπ. 710).
• 3) (Προκ. για την Παναγία)
  • α) χάρη, συμπαράσταση:
    • να ζητούμεν … την βοήθειαν και την δροσίαν της (Μορεζίν., Κλίνη Σολομ. 397)·
  • β) ανακούφιση, παρηγορία:
    • εδόθηκεν (ενν. η Παναγία) δροσία του κόσμου (Μορεζίν., Κλίνη Σολομ. 405).
• 4) Ευχάριστο φαγώσιμο:
  • πάσα δροσιάν ερρίπτασιν εις των πτωχών το στόμα (Γεωργηλ., Θαν. 613).
• 5) (Με αρνητικές προτάσεις) καθόλου, τίποτε:
  • τα δάκρυα δε φελούσι, δροσιά δεν ’ξίζου (Ερωφ. Β´ 454).

[μτγν. ουσ. δροσία. Ο τ. ‑σά και σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ.]