• Γέρος:
  • Σα γέρος απορίχτηκες και δεν ψηφάς τη νιότη (Ερωτόκρ. Α´ 793).

[<αρχ. ουσ. γέρων. Η λ. στο Meursius και σήμ.]

• Γεροντική ηλικία, γεράματα:
  • του γέρους … και της ασθενείας και της ενδείας (Σφρ., Χρον. 194⁶).

[<αρχ. ουσ. γήρος το (πβ. Psaltes 1913: 154-5) με επίδρ. του θ. γερ‑]

• 1)
  • α) Υγιής:
    • είδα γερόν κι ερρώστησεν κι είδ’ αστενή να γιάνει (Φαλιέρ., Ρίμ. 198)·
  • β) σώος, αβλαβής:
    • έτρεμα μήπως και γερόν το ξύλον δεν με σύρει να φέρω τα τασσίματα (Αχέλ. 2368)·
  • γ) αβλαβής, άθικτος, ακέραιος:
    • δεν απόμεινεν γερό έξω και μέσα σπίτι (Σκλάβ. 174)·
    • κόκκαλον δεν απόμενεν γερόν (Διγ. Α 3153)·
  • δ) δυνατός, σφριγηλός, εύρωστος:
    • (Πεντ. Γέν. XLI 2)·
    • Απέθανεν η Χαβιαρού, … χοντρή, γεμάτη, γερή (Συναδ. φ. 90^r).
• 2) (Προκ. για τόπο) αμόλυντος, που έχει καθαρό αέρα:
  • (Βησσ., Επιστ. 27¹⁵).
• 3) Φρ. είμαι γερός αποκάτω = δεν είμαι κίναιδος:
  • (Ιστ. Βλαχ. 2739).

[μτγν. επίθ. γερός (L‑S Suppl., DGE) <αρχ. υγιηρός. Η λ. και σήμ.]

• Γεράματα, γερατειά:
  • τα μάτια του Ισραέλ εβάρυναν από γεροσύνη, δεν ήμπορε να ιδεί (Πεντ. Γέν. XLVIII 10).

[<ουσ. γέρος + κατάλ. ‑σύνη]