• 1) (Προκ. για νερό) βυθός:
  • το βύθος της θαλάσσης (Ασσίζ. 299²⁴).
• 2) Βάθος:
  • (Πικατ. 198).
• 3) Λήθαργος, νάρκη:
  • εχάθηκε στου πόνου της το βύθος (Ερωτόκρ. Ε´ 966).
• 4) Φρ.
  • α) βάνω ή βάλλω στα βύθη = βυθίζω:
    • (Αχέλ. 388)·
  • β) διαβαίνω εις τα βύθη = εξαφανίζομαι:
    • (Αχέλ. 1177)·
  • γ) μπαίνω εις βύθος κινδύνων = κινδυνεύω:
    • (Παλαμήδ., Βοηβ. Προς Αναγν. 34)·
  • δ) βυθίζομαι στα βύθη = χάνομαι:
    • (Σκλάβ. 226)·
  • ε) πηγαίνω μέσα στα βύθη του Άδη = σκοτώνομαι:
    • (Διγ. O 278).

[<βυθίζω κατά το βάθος. Η λ. στο Somav. και σήμ. ιδιωμ.]

• Βυθός, πυθμένας:
  • (Φυσιολ. (Legr.) 505)·
  • (σε μεταφ.):
    • μη καταβαπτίζεσθαι βυθῴ της αγνωσίας (Γλυκά, Στ. 7).

[αρχ. ουσ. βυθός. Η λ. και σήμ.]