• 1) Ο ισχυρός κρότος που συνοδεύει την αστραπή και τον κεραυνό:
  • (Ζήν. Ε´ 15)·
  • (σε μεταφ.):
    • τα δάκρυα του είχεν ποταμούς, βροντάς τους στεναγμούς του (Λίβ. Esc. 3804).
• 2) Κάθε ισχυρός κρότος:
  • Φωνές, βροντές και μπαλοτιές, άνθρωπος να δακρύσει (Τζάνε, Κρ. πόλ. 170³).

[αρχ. ουσ. βροντή. Η λ. και σήμ.]

• Βροντερά, δυνατά:
  • βροντηδόν αναστενάζων (Ερμον. Ξ 105b).

[μτγν. επίρρ. βροντηδόν]

• Μπουμπουνίζω, κάνω θόρυβο σαν της βροντής:
  • (Κρασοπ. AO 29).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = πολύ δυνατός, βροντερός:
  • φωνήν … βροντισμένην (Σουμμ., Παστ. φίδ. Ε´ [1095]).

[<αόρ. του βροντώ. Η λ. και σήμ. ιδιωμ.]

• 1) Βροντή:
  • ως ήκουσεν τους βροντισμούς … σ’ αυτήν την καταπόντισην (Χούμνου, Κοσμογ. 1137).
• 2) Μεγάλος κρότος, ισχυρός θόρυβος:
  • Δεν έπαυαν οι λουμπαρδιές … να ρίκτουν βόλια στα Χανιά με βροντισμόν μεγάλον (Διακρούσ. 79¹⁴).

[<αόρ. του βροντίζω + κατάλ. ‑μός. Η λ. και σήμ. ιδιωμ. (ΙΛ, λ. ‑ημός)]

• Χτυπημένος από κεραυνό (κατά Hesseling, Πεντ., σ. 423 από εσφαλμ. μετάφρ. εβρ. λ. αντί «χτυπημένος από χαλάζι, συνεκδ. κατάστικτος»):
  • τα βαρβάτα … κουκκωτά και βροντιστά (Πεντ. Γέν. XXXI 10).

[<βροντίζω]

• Βροντερό κουδούνι:
  • με βροντοκούδουνα πολλά και άλλας ευμορφίας (Διήγ. παιδ. 763).

[<βροντώ + ουσ. κουδούνι. Η λ. και σήμ. ιδιωμ. (‑ο) με διαφορ. σημασ.]

• Θορυβώ:
  • (Πικατ. 190).

[<βροντώ + κτυπώ]

• Που έχει βροντερή φωνή:
  • (Στάθ. Α´ 171).

[<ουσ. βροντή + λαλιά. Η λ. και σήμ.]

• Βιβλίο μαντικής που βασίζεται στα φυσικά φαινόμενα (κεραυνούς και σεισμούς):
  • (Κώδ. Πάτμου I 163).

[<συμφ. των ουσ. βροντολόγιον + σεισμολόγιον. Η λ. στο LBG]

• Που φέρνει τη βροντή:
  • του βροντοφόρου του Διός είσαι αστροπελέκι (Ζήν. Γ´ 61).

[<ουσ. βροντή + ‑φόρος. Η λ. τον 9. αι. (LBG)]