• 1)
  • α) Νέος βλαστός φυτού:
    • Έχασα σένα τον υιόν, οπού ’σουν σαν βλαστάρι (Αιτωλ., Βοηβ. 126)·
  • β) (μεταφ.) δημιούργημα:
    • να μην ανοίξουσι (ενν. τα αρχοντικά κλωνάρια) της ευγενειάς βλαστάρια (Ζήν. Β´ 144).
• 2) Τέκνο:
  • του Ιεσσαί βλαστάρι (Σκλέντζα, Ποιήμ. 7¹⁷).

[<ουσ. βλαστός + κατάλ. ‑άρι. Τ. ‑ιον στο ΕΜ (L‑S)· βλ. και LBG. Η λ. και σήμ.]