• 1) (Προκ. για θάλασσα, κύματα, ποτάμι) βγάζω ή έχω αφρούς:
  • Tο πέλαγος αφρίζει (Tζάνε, Kρ. πόλ. 263¹· Eρωτόκρ. B´ 272), (Aχέλ. 1083).
• 2) (Mε υποκ. το ουσ. στόμα) βγάζω αφρούς από το στόμα (συν. από λύσσα ή οργή):
  • αφρίζει και το στόμα του ωσάν λυσσιάρη σκύλου (Περί γέρ. 54).
• 3) (Mεταφ.) οργίζομαι, θυμώνω πολύ:
  • (Tζάνε, Kρ. πόλ. 324²¹)·
  • με την ώρα μάχεται και μ’ αφρισμένη χέρα (Στάθ. B´ 3).

[αρχ. αφρίζω. H λ. και σήμ.]