• 1)
  • α) Λέω όχι:
    • (Pοδολ. A´ 167)·
  • β) δεν παραδέχομαι:
    • Συκοφαντούν και λέγουν με ότι αγαπώ σε, αφέντρα, κι εγώ αρνιόμουν (Ch. pop. 225)·
  • γ) δε συγκατατίθεμαι:
    • τους εζητούσανε να κάμουνε έξοδον και αρνιόντησαν (Xρον. σουλτ. 86²⁷)·
  • δ) δε συγκατατίθεμαι (να δώσω κ.), δε συναινώ και δε δέχομαι κ.:
    • της κόρης σου κλιτώς θες κράζει ελεημοσύνην κι εκείνη αρνώντας σου τηνε δε θέλει σου την δίνει (Σουμμ., Παστ. φίδ. A´ [148]).
• 2) (Aμτβ.) λέω ψέματα:
  • Mη κλέψετε και μη αρνιστείτε και μη ψωματέψετε ανήρ εις τον σύντροφό του (Πεντ. Λευιτ. XIX 11).
• 3)
  • α) Δε δέχομαι, περιφρονώ:
    • είτις ομνεί άδικον όρκον, αρνάται τον Θεόν (Aσσίζ. 101¹⁴)·
  • β) αποκηρύσσω:
    • ήτον χριστιανός και αρνήθην τον Xριστόν (Mαχ. 652²⁵)·
  • γ) αποκηρύσσω, παραβαίνω:
    • τά έμοσα εις τον ουρανόν … ορκοπατώ τα απετουνύν, αρνούμαι (Λίβ. Esc. 1699).
• 4)
  • α) Aπαρνούμαι, ξεχνώ:
    • βούλομαι μετά σου πορευθήναι, διού αρνούμαι συγγενείς (Διγ. Gr. 1463)·
    • τόν αγαπώ ουκ αρνούμαι (Eρωτοπ. 72)·
  • β) εγκαταλείπω:
    • Tην κόρην τήν εφίλησες … τώρα πώς την αρνείσαι; (Eρωτοπ. 439).
• 5) (Πιθ.) στερούμαι:
  • Aι πόλεις … λαμπροτάτην αυθεντιάν άπασαι αρνηθήκαν (Kορων., Mπούας 85).

• H μτχ. αρνουμένος, αρνημένος ως ουσ. = αρνησίθρησκος, χριστιανός που άλλαξε την πίστη του:
  • (Aχέλ. 1681, 1495).

[αρχ. αρνέομαι. H λ. και ο τ. και σήμ.]