• 1) Άγνωστος, μη γνώριμος:
  • τριάντα χρόνια έκαμες άγνωρη των ανθρώπων (Σκλέντζα, Ποιήμ. 1¹⁸⁶· Eρωτόκρ. E´ 69).
• 2)
  • α) Που δεν μπορεί κανείς να τον αναγνωρίσει, αγνώριστος:
    • βάνει στο πρόσωπο κι εις τα μαλλιά … το μελάνι· εγίνη πάλι ανέγνωρος (Eρωτόκρ. E´ 1151)·
  • β) που δεν αναγνωρίζεται ύστερα από αλλοίωσή του, που έχασε την προηγούμενη μορφή του:
    • (Π. N. Διαθ. φ. 244 α²).
• 3) Που δε γνωρίζει κ.:
  • άδικον μέγαν έχεις, να θες να δείχνεις άγνωρη σ’ εκείνο που κατέχεις (Φαλιέρ., Iστ. 477).
• 4) Που δεν αναγνωρίζει το καλό που του έκαναν, αχάριστος:
  • (Xορτάτση, Eλευθ. Iερουσ. B´ 153).

[<στερ. α‑ + ουσ. γνώρα. H λ. και ο τ. (Βλάχ.) και σήμ. ιδιωμ.]