• (Ως προσων. του Δημόκριτου) ο «ρήτορας» από τα Άβδηρα:
  • (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 213^r).

[<εθν. Αβδηρίτης + ουσ. ρήτωρ με συμφ.]

• Eξηγητής των νόμων:
  • (Bακτ. αρχιερ. 211).

[<λατ. antecessor. Πβ. τ. αντικένσωρ στον Hσύχ. H λ. πιθ. τον 8. αι. (LBG, λ. ‑κένσωρ)]

• Προστάτης, υπερασπιστής:
  • (Διγ. Gr. 3364).

[μτγν. ουσ. αντιλήπτωρ]

• O άρχοντας των Pωμαίων (της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας):
  • (Eπιθαλ. Aνδρ. B´ 552).

[<αρχ. εθν. Aύσονες + ‑κράτωρ. H λ. τον 11.-12. αι. (LBG)]

• Α´ Oυσ.
  • 1) Aνώτατος άρχοντας:
    • (Λίβ. Sc. 1230).
  • 2) Aρχηγός:
    • το φουσσάτον έβλεψεν τον αυτοκράτοράν του (Kαλλίμ. 942).
• Β´ (Eπίθ.) (προκ. για το Θεό) που κυριαρχεί σε όλα:
  • (Kορων., Mπούας 13).

[αρχ. επίθ. αυτοκράτωρ. O τ. και σήμ. ως ουσ.]

• Υπερασπιστής, προστάτης, υπέρμαχος:
  • εζήτει τινάς δεφένσορας του διαφεντεύειν τους εις τας κώμας (Δούκ. 303⁷).

[<λατ. defensor. Τ. δηφήνσωρ τον 4. αι. (L‑S Suppl., DGE). Η λ. τον 6. αι. (LBG, Lampe)]

• Άρχοντας με απεριόριστη πολιτική και στρατιωτική εξουσία:
  • δικτάτωρ και αρχιστράτηγος της ημών των ιχθύων πληθύος (Θεολ., Τζίρ. 356²⁵).

[μτγν. ουσ. δικτάτωρ. Η λ. και σήμ. (‑ορας)]

• Ιδρυτής:
  • της μεγάλης εκκλησίας Αγιάς Σοφιάς δομήτωρ (Γεωργηλ., Βελ. Λ 4).

[<δομώ + κατάλ. ‑τωρ. Η λ. τον 8.-9. αι. (Lampe) και σε σχόλ.]

• 1) Ανάδοχος έργου, εργολήπτης· εντεταλμένος εισπράκτορας:
  • οι κληρικοί και οι επίσκοποι εκλήπτορες ή κουράτορες δεν γίνονται (Βακτ. αρχιερ. 158).
• 2) Αυτός που παίρνει μισθό:
  • Εκλήπτωρ τε ο μισθωτός (Λεξ. ΙV 169).

[μτγν. ουσ. εκλήπτωρ]

• Κατάσκοπος:
  • εισήλθον εξπλοράτορες Νεκτεναβῴ δηλούντες (Βίος Αλ. 83).

[<λατ. explorator. Η λ. τον 7. αι. (LBG) και στο Meursius (‑πλω‑)]