(Αρχίδαμος, 1-2)

Ίσως μερικοί από σας παραξενεύονται, διότι, ενώ κατά τον άλλον χρόνον είχον μείνει πιστός εις τας συνηθεας της πόλεώς μας, όσον δεν γνωρίζω αν έμεινε κανείς άλλος εκ των συνομιλήκων μου, τώρα τόσον πολύ έχω μεταβληθή, ώστε έχω ανέλθει εις το βήμα, καίτοι είμαι νεώτερος, διά να σας είπω την γνώμην μου δι' εκείνα διά τα οποία οι πρεσβύτεροι διστάζουν να ομιλούν.

Εγώ, εάν μεν κάποιος εκ των συνηθισμένων να ομιλούν ενώπιόν σας είχεν ομιλήσει επαξίως της πόλεως, θα ετήρουν απόλυτον σιωπήν. Τώρα, όμως, επειδή βλέπω άλλοι μεν να συνηγορούν δι' εκείνα που σας διατάσσουν οι εχθροί σας να κάμετε, άλλοι να μη ανθίστανται με σθένος εις ταύτα, άλλοι ακόμη να σιωπούν πλήρως, ηναντιώθην και ανέβην εις το βήμα διά να εκφράσω την γνώμην μου δι' αυτά, διότι ενόμισα αισχρόν να αφήσω την πόλιν να λάβη αποφάσεις ανάξιας εαυτής, προσπαθών να διατηρήσω την ιδίαν και αρμόζουσαν εις την ηλικίαν μου τάξιν.