Οι Μοίρες και το δαυλί της φωτιάς (περιοχή Γρεβενών)

«Μια φορά κι ένα κιρό γιννήθηκαν δυό παιδιά διδυμάρκα. Στ'ς τρεις μέρις, πού πήγαν οι Μοίρις να γράψ' ν τα πιδιά, η μάνα δεν είχε αποκοιμθεί ακόμα κι άκσι τ'ς Μοίρις να λεν: — Ου ένας θα ζήσ(ι) χρόνια πουλλά κι καλά. Ου άλλους θα πιθάν(ι), όντας καούν αυτά τα δαυλιά πού 'νι στ' φουτιά, γιατί δεν πρέπ(ι) να ζήσ'ν κια τα δυό. Η μάνα, που έκανι πως κοιμάτι, μότ(ι) σκώθκαν κι έφυγαν οι Μοίρις, σκώνιτι, παίρ(ι) κι σβήν(ι) τα δαυλιά κι τα βάν(ι) μέσ' στου σιντούκ(ι). Μια μέρα, που ου άντρας τ'ς ήταν στου χουράφ(ι), ανακτών(ι) η γναίκα τ' του σιντούκι κι γλέπ(ι) τα δαυλιά. Παίρ(ι) κι τα ρίχν(ι) στ' φουτιά κι καίουντι. Τουβράδ(ι), σά γύροι ου άντρας τ'ς απ' του χουράφι(ι), τουν πιάν(ι) μια θιρμασιά κι πιθαίν(ι). Πριν να πιθάν(ι) λέει στη γναίκα τ': — Μέσα στου σιντούκι ήταν κατ' δαυλιά, τί τάκανις; — Τάκαψα, λέει αυτή. — Ε, ως ιδώ ήταν η ζουή μ'· Λεν έπριπι να τα κάψ'ς. Αλλά δε φταίχς ισύ. Φταίου ιγώ π' αστόχσα να σι πω. Ου αδιρφός τ', μότ' έμαθι πού πέθανι ου αδιρφός τ' απ' τά δαυλιά, τρέχ(ι), βρίσκ(ι) τ'ς Μοίρις, τ'ς παρακαλάει να ζουντανέψ'ν τουν αδιρφό τ', μα τίποτα. Οι Μοίρις γύρ'σαν τ'ς πλάτις κι έφυγαν. Σαν ήρθι ου κιρός κι πέθανι κι αυτός, τα δυό αδέρφια γίν' καν άστρα και τώρα είναι στον ουρανό». (Από το βιβλίο του Κ. Καραπατάκη «Η μάνα και το παιδί στα παλαιότερα χρόνια»)