Πιο σκληροί από ποτέ (Από τον Τύπο)

Γύρω στις 9 παρά τέταρτο, μόλις έδυε ο ήλιος, η μουσική των Black Sabbath σταμάτησε και από τα ηχεία ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» του Ένιο Μορικόνε. Οι προβολείς φώτιζαν μια κόκκινη κόλαση φωτιάς πίσω από τα ντραμς του Λαρς Ούλριχ. Οι τέσσερις μαυροντυμένοι Metallica βγαίνουν στη σκηνή και πρώτο κομμάτι το «So What». Η ηχητική καταιγίδα ξεσπάει και το κοινό εκρήγνυται, παντού καπνογόνα και φωτοβολίδες και μανιακοί που κάνουν head-baging, σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα. Ακολουθούν τα «Last Careless» και «Master of Puppets» και όλο το γήπεδο σείεται από τον ξέφρενο χορό στις κερκίδες και την αρένα. Οι Metallica σαρώνουν τη σκηνή. Ένας μοναδικός Τζέιμς Χέτφιλντ μας συστήνεται: «Μου αρέσει που σας βλέπω ξανά όλους εσάς τους τρελούς μπάσταρδους. Είμαστε οι Metallica και κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα». Και πραγματικά παίζουν το πιο δαιμονικό ροκ εν' ρολ, αποδεικνύοντας ότι, παρά την πρόσφατη αλλαγή του ήχου τους, δεν έχουν ξεφύγει ούτε στιγμή από την παλιά trash αισθητική τους.

Παίζουν μόνο τρία κομμάτια από τους αμφιλεγόμενους τελευταίους δίσκους τους. Αντιθέτως, κάνουν βουτιά στο παρελθόν, με μια εκπληκτική εκτέλεση του «Four horsemen» και του «Cripping death». Οι σαραντάρηδες έχουν σηκωθεί από τις κερκίδες και χορεύουν δίπλα στους δεκαεξάρηδες πιτσιρικάδες,που πρέπει να μην είχαν γεννηθεί όταν φτιάχνονταν οι Metallica. Μια παρέα Αμερικανών που ακολουθούν τους Metallica σε όλη την περιοδεία, έχει φτάσει σε παροξυσμό. «Φίλε, δεν τους έχουμε ξαναδεί να παίζουν έτσι». Ο Χέτφιλντ παίζει με το κοινό, «τα τραγούδια είναι παλιά κι έχω ξεχάσει πια τους στίχους, βοηθήστε με κι εσείς», κάνοντας ένα ολόκληρο γήπεδο, γύρω στα 15.000 άτομα, να τραγουδάει. Με το «Battery», οι Metallica κλείνουν το σετ, αποχωρούν και ξαναβγαίνουν κάτω από ιαχές, ενώ ο Χέτφιλντ συνεχίζει να παίζει ρωτώντας: «Δεν άκουσα, θέλετε να φύγουμε;» Και ξεκινάει το «Sad but true». Από κει και πέρα μάλλον κανείς δεν ξεχωρίζει τα τραγούδια, υπάρχει μόνο ένα γήπεδο γεμάτο ίδρωτα που χορεύει ασταμάτητα. Δυόμιση ώρες οι Metallica έδωσαν με άφθαστο δυναμισμό μαθήματα ροκ εν' ρολ, οι προβολείς, οι καπνοί και τα εφέ δεν είχαν σημασία, το μόνο σημαντικό ήταν το απόλυτο πάθος που εξέφραζαν στη σκηνή, όπως έλεγαν οι πιτσιρικάδες, καθώς εγκατέλειπαν το γήπεδο, «οι Metallica…