(1ο κείμενο)

ΥΔΡΑ

Απόσπασμα από Τουριστικό Οδηγό

Μια παράξενη ομορφιά χαρακτηρίζει το βραχώδες νησί της Ύδρας. Υψηλότερη κορυφή ο Έρως 600 μ. Η έκτασή του είναι 50 τ. χλ. και απέχει από τον Πειραιά 48 ν. μίλια. Σε κοσμοπολίτικο κέντρο μετατρέπεται το καλοκαίρι, το ήσυχο χειμωνιάτικο νησί, χιλιάδες επισκέπτες περπατούν ξέγνοιαστα στα στενά πλακόστρωτα δρομάκια. Τα αναπαλαιωμένα αρχοντικά, το παλιό λιμάνι με τις πολεμίστρες και τα κανόνια. Τα σπίτια αμφιθεατρικά χτισμένα πάνω σε δύο βραχώδεις λόφους με τους έντονα γαλάζιους χρωματισμούς στις πόρτες και τα παράθυρα, με τις περιμαντρωμένες αυλές αποτελούν μια ζωντανή ανάμνηση ενός ανεπανάληπτου παρελθόντος. Αλιεία, ναυτιλία και τουρισμός, από τις αρχές του 20ού αι. είναι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του νησιού. Φεριμπότ και ταχύπλοα (δελφίνια) ενώνουν την Ύδρα με τα άλλα νησιά του Αργοσαρωνικού κόλπου, τον Πειραιά και τα παράλια της Πελοποννήσου, μέχρι τη Νεάπολη και τη Μονεμβασιά. Το νησί κατοικείται συνεχώς από τη Μυκηναϊκή εποχή. Δόλοπες κατά τον Ησύχιο ήταν οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού, κατά νεότερους ερευνητές πρώτοι κάτοικοι ήταν οι Δρύοπες. Ο Ηρόδοτος αναφέρει Σάμιους κυνηγημένους από τον τύραννο Πολυκράτη, οι οποίοι προτού εγκαταλείψουν το νησί το πούλησαν στους Τροιζήνιους. Υδρέα, Υδρίη και Υδρεία ήταν γνωστή στους αρχαίους και βυζαντινούς χρόνους, Sidra ή Sider την ονόμαζαν Ενετοί και Γενουάτες. Σαν απλό όνομα αναφέρεται στους κλασικούς, ελληνιστικούς, ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους. Από τις αρχές της τουρκικής κυριαρχίας στην Ελλάδα 1460 μ.Χ. και μέχρι το 1770 μ.Χ. η Ύδρα γίνεται καταφύγιο κυνηγημένων Ελλήνων από τους Τούρκους. Το άγονο του εδάφους στρέφει αποφασιστικά τους Υδραίους προς τη θάλασσα. Το πρώτο Υδραίικο καράβι ναυπηγείται το 1657 από τον Σακελλαρίου. Οι συνθήκες Κάρλοβιτς και Κιουτζούκ Καϊναρτζή ευνοούν τους Υδραίους στη μεγάλη ανάπτυξη της ναυτιλίας και του εμπορίου. Από το 1802 αποκτούν και ένα είδος αυτονομίας στα πλαίσια του τουρκικού κράτους. Για την αντιμετώπιση της πειρατείας οι Τούρκοι επιτρέπουν τον εξοπλισμό των εμπορικών πλοίων. Παραμονές της ελληνικής επανάστασης του 1821 η Ύδρα είναι ένα από τα πιο αξιόλογα οικονομικά και πνευματικά κέντρα του Ελληνισμού. Οι 28.190 κάτοικοι του νησιού διαθέτουν 96 μεγάλα και 62 μικρά καλά εξοπλισμένα πλοία. Ο πλοίαρχος Αντώνης Οικονόμου επαναστατεί την Ύδρα. Με ναύαρχο τον Ανδρέα Μιαούλη ο Υδραίικος στόλος παίρνει μέρος σε όλες τις ναυμαχίες μεταξύ ελληνικού και τουρκικού στόλου στο Αιγαίο Πέλαγος. Με το τέλος της επανάστασης αρχίζει και η οικονομική και πνευματική κατάρρευση. Τα ένοπλα κινήματα, ενάντια στο ελληνικό κράτος του 1831 και 1838, καθώς και οι σεισμοί του 1837 και 1866, δίνουν το τελειωτικό χτύπημα στην οικονομία και στην πνευματική ζωή του νησιού. Η Ύδρα ξαναγίνεται το άγονο και πετρώδες νησί του Αργολικού Κόλπου. Από τα πετρόχτιστα αρχοντικά που σχεδιάστηκαν από Ενετούς και Γενουάτες μηχανικούς ξεχωρίζουν των Κουντουριώτη και Βουδούρη. Παράρτημα της Σχολής Καλών Τεχνών στεγάζεται στο αρχοντικό του Τομπάζη, του Κριεζή το Γηροκομείο και στων Τσαμαδών η Σχολή Εμπορικής Ναυτιλίας. Τον 17ο αιώνα Ενετοί και οι Γενουάτες μηχανικοί σχεδίασαν το Μοναστήρι της Κοίμησης της Θεοτόκου, που σήμερα στεγάζεται το Δημαρχείο. Αξιόλογες είναι οι λαϊκές τοιχογραφίες στις εκκλησίες της Υπαπαντής και του Αϊ Γιάννη του νηστευτή. Άλλα μοναστήρια στο νησί είναι της Αγ. Ευπραξίας και του Προφήτη Ηλία, στο Μανδράκι της Αγ. Τριάδας και τέλος της Ζούβας και της Αγ. Ματρώνας. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού οι πολιτιστικές εκδηλώσεις είναι εκθέσεις ζωγραφικής, φεστιβάλ μαριονέτας και στα τέλη Ιουνίου τριήμερες ναυτικές γιορτές "Τα Μιαούλεια". Στο Μουσείο υπάρχουν αξιόλογα εκθέματα από την επανάσταση του 1821 ενάντια στους Τούρκους. Ανάμεσα στις απόκρημνες ακτές του νησιού οι παραλίες στο Μανδράκι, στα Καμίνια, στο Βλυχό Μώλο, Λιμνιόλα και Αγ. Νικόλαο. Νοστιμότατα τα αμυγδαλωτά (είδος γλυκού). Υπάρχει Νοσοκομείο και Αγροτικό Ιατρείο. Οι οικισμοί όλοι είναι διατηρητέοι. Η επικοινωνία γίνεται με τα πόδια, με τα ζώα και με μικρά καραβάκια, γιατί απαγορεύεται κάθε είδος τροχοφόρου.