Πιο σούπερ, πιο μίνι

Αυτή την άνοιξη όλα θα είναι μίνι. Τουλάχιστον αυτή ήταν μία από τις πιο ξεκάθαρες θέσεις που τελευταία έχει πάρει η μόδα για ζητήματα μήκους

ΕΦΗ ΦΑΛΙΔΑ

Σούπερ μίνι (ακόμη και με χοντρό καλσόν) πρότεινε η Λόρα Μπιατζότι

Μίνι αθλητικό, μίνι βραδινό, μίνι της παραλίας, των νεανικών ανησυχιών, των γυναικείων εντυπώσεων και των ανδρικών θαυμασμών. Έπειτα από τόσες εκφάνσεις κοντών ρούχων, από φορέματα, φούστες και σορτς, οι υπόλοιπες προτάσεις κυκλοφορούν απλά ως λύσεις παρηγοριάς για εκείνες που έχασαν το στοίχημα.

Ποτέ δεν ήταν τόσο κοντό, τόσο μικροσκοπικό και τόσο σέξι. Το μίνι είναι εδώ και διεκδικεί μία θέση στα νεανικά εκείνα σώματα που μπορούν να το αξιοποιήσουν. Η τάση φορέθηκε από παντού σε όλες τις πόλεις όπου παράγουν και επιδεικνύουν μόδα: Παρίσι, Μιλάνο, Νέα Υόρκη, Λονδίνο, άπειρες επιδείξεις, πολλά χιλιόμετρα κάλλους, μοντέλα κάθε εθνικότητας και πόδια ατελείωτα να προβάλλουν γυμνά, γυμνασμένα, λεπτά, με μικροσκοπικά υφασμάτινα τίποτα για όλες τις ώρες της ημέρας και για κάθε στυλ. Θα έλεγε κανείς ότι οι σχεδιαστές - που δεν ανταλλάσσουν μεταξύ τους ούτε καλημέρα - είχαν συνεννοηθεί μεταξύ τους για να το επαναφέρουν. Ήταν, απλά, ζήτημα συγχρονισμού.

Ωστόσο, το μίνι είναι μία σκληρή και ίσως άβολη πραγματικότητα. Μπορεί σαν εικόνα να βγάζει από τη δύσκολη θέση σχεδιαστές όπως η Ντονατέλα Βερσάτσε που έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους με την έμπνευση. Μπορεί να εξυπηρετεί και τον μηχανισμό προώθησης των καλλυντικών περιποίησης του σώματος και προϊόντων αδυνατίσματος και σύσφιγξης των ποδιών. Βεβαίως έχει έναν χαρακτήρα αρμονικής κομψότητας πάνω σε ένα νεανικό, λεπτό σώμα. Ναι, το έδειξαν οι διασημότεροι των σχεδιαστών, για να ανανεώσουν τις πελατειακές τους σχέσεις με τα μίντια.

Σε αντιθέσεις άσπρου - μαύρου, τα μίνι του οίκου Chanel κατέβηκαν για σερφ στην παραλία του… καλοκαιριού του 2003

Ο οίκος της Chanel χρειαζόταν μία βόλτα στην παραλία για σερφ με κοντά ασπρόμαυρα σορτσάκια, προκειμένου να βρει κάποια ποπ σταρ να τα φορέσει σε κανένα βιντεοκλίπ του MTV. Οι οίκοι Gucci, Yves Saint Laurent βασίζονται στο διαφανές σέξι μίνι στυλ των φορεμάτων που τους σχεδιάζει ο Τομ Φορντ για να εξασφαλίσουν πολλές φωτογραφίσεις σε εξώφυλλα, τελετές απονομών, πάρτι μοντέλων και σταρ φωτογράφων.

Ο Τζον Γκαλιάνο, που επιδιώκει να ξαφνιάζει την πελατεία του Christian Dior, πάντρεψε το καυτό μίνι με πέδιλα πλατφόρμες που θυμίζουν τις σαγιονάρες με τις ξύλινες ψηλές σόλες που φοράνε οι γκέισσες. Μαθήματα μίνι παρέδωσε και η Στέλλα Μακάρτνεϊ με πιο ροκ σατινένιες πινελιές στην υφή των υφασμάτων, για να έχει τη συμπαράσταση των διάσημων φιλενάδων της όπως η Μαντόνα και η Γκουίνεθ Πάλτροου.

Το μίνι λοιπόν που προτάθηκε ως η πιο νεανική τάση της σεζόν από τους πιο φορεμένους σχεδιαστές απουσιάζει από τους νεώτερους, τους ευρηματικότερους και σύγχρονους δημιουργούς. Ίσως γιατί αυτοί που δεν ανήκουν ακόμα στα μεγάλα γκρουπ πολυτελείας, κυνηγούν ακόμα το όνειρό τους. Να γίνουν δηλαδή διάσημοι, επιθυμητοί και εμπορικοί επειδή θα έχουν δώσει σε μία πρωτότυπη ιδέα τη μορφή ενός ρούχου, που θα εκφράζει σύγχρονες αντιλήψεις. Από το μίνι της Κουάντ ξεκίνησε η επανάσταση της μόδας. Από το μίνι του 2003 ξεκινάει απλά ένα μνημόσυνο για εκείνη την εποχή, όπου οι σχεδιαστές ήταν ελεύθεροι να κάνουν τις ιδέες τους ρούχα.

Η επανάσταση του '60

Το μίνι, για πρώτη φορά κυκλοφόρησε στην Κάρναμπι Στριτ στο Λονδίνο στη δεκαετία του '60 χάρη στην Αγγλίδα σχεδιάστρια Μαίρη Κουάντ. Τότε ήταν πραγματικά επαναστατικό. Ρούχο κατάλληλο για νέες γυναίκες που αντιδρούσαν στη συνέπεια του οικογενειακού προορισμού και διερευνούσαν τα όρια του σώματός τους και του μυαλού τους. Στα 1994, ύστερα από αρκετά χρόνια χειμερίας νάρκης, το μίνι βοήθησε τον Καρλ Λάγκερφελντ να απογειώσει τον οίκο Chanel με τα τουΐντ μίνι ταγιέρ παστέλ αποχρώσεων. Ήταν ακριβώς η εποχή που η αισθητική χειρουργική διαφήμιζε τα επιτεύγματα της λιποαναρρόφησης. Τα "καινούργια" πόδια των γυναικών χρειάζονταν το μίνι για να κυκλοφορήσουν διαθέσιμα προς θαυμασμό από άνδρες.