ΓΗΠΕΔΟΓΡΑΦΙΕΣ

Το βλέμμα στον άλλον Κορυδαλλό

ΦΙΛΑΘΛΕΩΝ

Στις ημέρες της μεγάλης δίκης του Κορυδαλλού, μία ομάδα που εδρεύει στην ίδια περιοχή διεκδικεί, με πολύ πιο σεμνό τρόπο, την προσοχή μας. Ενώ ο Παναθηναϊκός κυριαρχεί στο ποδόσφαιρο, όπως επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά φέτος στο γούρικο Πόρτο (και όχι, αγαπητοί συνάδελφοι αθλητικογράφοι, στο ανύπαρκτο «Οπόρτο»), ο Ολυμπιακός ανεβαίνει αθόρυβα στο μπάσκετ. Σταθερά τρίτος σε ένα Πρωτάθλημα στο οποίο ξεκίνησε με μείον δύο βαθμούς και ανύπαρκτες φιλοδοξίες, έχει κάνει, με τη νίκη του στη Λιουμπλιάνα (όπου αμέσως μετά έχασε η Μπαρτσελόνα του ιστορικού εχθρού Μποντίρογκα), ένα σημαντικό βήμα διεκδίκησης της πρόκρισης στο φάιναλ φορ της Ευρώπης. Η αλλαγή προς το καλύτερο μπορεί να συνδέεται με την άφιξη του δεύτερου Αμερικανού, όμως πραγματικός μπροστάρης είναι ο μπαρουτοκαπνισμένος αρχηγός και ηγέτης του. Η περίπτωση Μίλαν Τόμιτς είναι ιδιάζουσα και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Πρόκειται για έναν παίκτη που ήρθε τελείως άγνωστος και πολύ νέος στην Ελλάδα, λιγότερο για να πρωταγωνιστήσει και μάλλον περισσότερο για να γλιτώσει τον εμφύλιο που μαινόταν στην πατρίδα του και για να συνοδεύσει στην πολλά υποσχόμενη εξορία το πάρα πολλά υποσχόμενο μπασκετικό ταλέντο που λεγόταν Ντράγκαν Τάρλατς.

ΒΙΟΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ

Με τον Τάρλατς οι βίοι τους ήταν παράλληλοι, όμως στην πράξη εντελώς ανόμοιοι. Κολλητοί φίλοι, αλλά αντίθετοι χαρακτήρες, η αιδημοσύνη του Τάρλατς έκρυβε μια καρδιά που έφυασε, αργότερα, να χρηματοδοτεί κρυφά τον Γιάνκοβιτς μετά το φοβερό ατύχημά του, ενώ η ψυχραιμία, το σήμα κατατεθέν του Τόμιτς, αγγίζει αρκετά συχνά την κυνικότητα - αποδείχθηκαν αστέρια με αντιδιαμετρικές πορείες και μέσα στο γήπεδο. Τα φοβερά φυσικά και τεχνικά προσόντα του Τάρλατς συνοδεύονταν από κάτι σαν φόβο μπροστά στην εκδήλωσή τους, από ένα πνεύμα υπερβολικά ντιλετάντικο για να οδηγήσει σε κυριαρχία στον σκληρό χώρο του επαγγελματικού μπάσκετ της μετά-Γκάλη εποχής. Ένας ψηλός με προδιαγραφές επιπέδου Σαμπόνις που έμεινε κοντύτερα στα επιτεύγματα Μουρεσάν, έτσι μάλλον θα αξιολογήσει, με πίκρα, η μπασκετική ιστορία τον «Τάκη», ιδίως με βάση την πορεία του μετά την αποχώρηση από τον Ολυμπιακό. Αντίθετα ο Τόμιτς, χωρίς, από πρώτη όψη, ιδιαίτερα σωματικά ή τεχνικά χαρίσματα (ημίκοντος περισσότερο από ό,τι ημίψηλος, χωρίς άλμα, με άμυνα που δεν φαινόταν διά γυμνού οφθαλμού και με σουτ χωρίς καμπύλη), εξελίχθηκε, χρόνο με τον χρόνο, στον αδιαμφισβήτητο εμπνευστή μιας ομάδας που βγήκε, μαζί του, από τα πέτρινα χρόνια και εκτοξεύθηκε στην κορυφή της Ελλάδας και της Ευρώπης.

ΚΡΥΟ ΧΕΡΙ

Τα μυστικά ήταν δύο και είναι πλέον γνωστά σε όλους. Λέγονται Ιωαννίδης και μυαλό. Ο προπονητής - μέντορας διέκρινε από την πρώτη στιγμή στο αγέλαστο μάτι του αμούστακου Σέρβου την επιθυμία και το ένστικτο του νικητή. Από 'κεί και πέρα, όμως, ο Τόμιτς ήταν αυτός που μόνος του άρπαξε τις ευκαιρίες, πήρε όλες τις ευθύνες, επέβαλλε τον σεβασμό σε συμπαίκτες και αντιπάλους, άγγιξε το απόλυτο με τη σιγουριά του στις βολές, διαμόρφωσε την παράδοση του εύστοχου σουτ από το κέντρο του γηπέδου στο τελευταίο δευτερόλεπτο (με εμβληματική στιγμή το καλάθι με τον Παναθηναϊκό στον αγώνα πρόκρισης για το φάιναλ φορ, τη χρονιά που ο Ολυμπιακός κατέκτησε τελικά το Κύπελλο στη Ρώμη).

Η ΩΡΙΜΑΝΣΗ

Με το πέρασμα των χρόνων, η ξερακιανή σιλουέτα έμεινε ίδια, τα μαλλιά λιγόστεψαν, τα θαυμάσια ελληνικά έγιναν τέλεια, η ελληνοποίηση της ιδιοσυγκρασίας και η ολυμπιακότητα της ψυχής ολοκληρώθηκαν (σε σημείο που, συνδυαζόμενες, να οδηγήσουν στο επίσης εμβληματικό, αλλά από την ανάποδη, προπέρσινο γρονθοκόπημα του Μποντίρογκα) και, κυρίως, ο ιδιότυπος τρόπος παιχνιδιού δουλεύτηκε και τελειοποιήθηκε. Ένα εγκεφαλικό αλλά κάθε άλλο παρά ψυχρό μπάσκετ, με υπολογισμένο και γεμάτο αυτοπεποίθηση ρίσκο. Οι προπονητές που πήγαν κάποια στιγμή να τον παροπλίσουν λύγισαν χωρίς να το καταλάβουν. Η ομοβροντία τριπόντων του τελευταίου μήνα μπήκε περισσότερο με την ψυχή παρά με το χέρι. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορεί να γίνει σε έναν μπασκετμπολίστα.