ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ On the road

ΝΑΤΑΣΑ ΜΠΑΣΤΕΑ

Η Κόνι ζούσε μέχρι πρότινος σε μια καλή συνοικία της Ουάσιγκτον. Είχε μεζονέτα, καλή δουλειά σε μεγάλη εταιρεία, αυτοκίνητο. Πριν από μερικούς μήνες με πήρε τηλέφωνο: "Σβήσε διεύθυνση και τηλέφωνο. Φεύγω". Και έφυγε. Πούλησε τα πάντα, αγόρασε ένα τροχόσπιτο και έβαλε πλώρη για μεγάλους αυτοκινητόδρομους.

"Θυμάσαι που διασχίζαμε τα βουνά της Πενσυλβάνιας με τα ινδιάνικα ονόματα και το φθινόπωρο στη Νέα Αγγλία με τα κόκκινα φύλλα; Έτσι θα είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα", ρώτησε θυμίζοντας εκδρομές μιας νεανικής παρέας. Μα τώρα; Έτσι, στα καλά καθούμενα; On the road; Δεν είμαι μόνη, απάντησε.

Ξέρεις πόσοι ακόμα το κάνουν; Πολλοί, μαθαίνω σήμερα. Σε ένα καινούργιο βιβλίο για "Τα ταξίδια των Αμερικανών νομάδων", ο συγγραφέας διαπιστώνει την καινούργια τάση στην αμερικανική επαρχία. "Η περιπλάνηση γίνεται μανιφέστο, εμμονή, μια λύση σε όλα τα προβλήματα". Δεν είναι μόνο οι νέοι, διαβάζω, που επιλέγουν αυτόν τον νομαδικό τρόπο ζωής. Τουλάχιστον 3 εκατομμύρια συνταξιούχοι γυρνούν όλη τη χώρα ζώντας σε τροχόσπιτα με αυτοκόλλητα όπως: "Το σπίτι μου είναι εκεί που παρκάρω", ή "Ξοδεύω την κληρονομιά των παιδιών μου".

Κάποτε το σύμβολο της ελεύθερης διαβίωσης στην Αμερική ήταν το "τιπί", οι παραδοσιακές ινδιάνικες σκηνές. Σήμερα τα τροχόσπιτα μιλούν για μια μεγάλη ομάδα του πληθυσμού που θέλει να αναβιώσει το πνεύμα της Παλιάς Δύσης, να ανάψει φωτιές κάτω απ' τα άστρα και να μην έχει να πληρώσει κάθε μήνα τη δόση για το σπίτι. Ο συγγραφέας θέτει το τελικό ερώτημα: "Πού θα ήθελες να πεθάνεις εάν είχες την επιλογή: Σε κρεβάτι νοσοκομείου ή στη μέση μιας κοιλάδας;". Να θυμηθώ να ρωτήσω την Κόνι, όταν μου τηλεφωνήσει, αφότου διασχίσει το Γκραν Κάνιον…