ΓΝΩΜΗ Με φάρο το Γουέμπλεϊ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑΣΜΗΣ

Όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό, όχι στη θεωρία και την ανταλλαγή απόψεων στα καφενεία, τις ταβέρνες και τους διαδρόμους, αλλά στην πράξη, ρίχνοντας κιλά ιδρώτα στους στίβους, το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν είναι πως η ψυχολογία κατέχει ένα πολύ μεγάλο μερίδιο στην επιτυχή κατάληξη μιας προσπάθειας.

Στο ποδόσφαιρο τα πράγματα είναι λίγο πιο πολύπλοκα, λόγω του γεγονότος ότι δεν διεκδικεί τη νίκη ένας, άλλα ένδεκα αθλητές. Στο λαοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο συμβαίνει το εξής παράδοξο. Η καλή ή η κακή ψυχολογία του παίκτη εξαρτάται πρώτα από την ομάδα και έπειτα από τον ίδιο τον αθλητή.

Είναι, με άλλα λόγια, αυτό που λέμε «βάρος της φανέλας». Και η φανέλα του Παναθηναϊκού είναι η μοναδική στην Ελλάδα που είναι τόσο «βαριά» στην Ευρώπη, είτε τη φορά ο Καπουράνης, είτε ο Κάβουρας, είτε ο Ζάετς, είτε ο Σεϊταρίδης.

Γι' αυτό μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν ο Δομάζος, ο Καμάρας, ο Οικονομόπουλος και όλοι οι μεγάλοι του ελληνικού ποδοσφαίρου που ανέβασαν τον πήχυ του Παναθηναϊκού ψηλά, πολύ ψηλά, με τη συμμετοχή τους στον τελικό του Γουέμπλεϊ, το 1971.

Εκείνη η ομάδα «έκτισε» τον φάρο που από τότε δίνει το στίγμα στις μετέπειτα «πράσινες» γενιές για το πού μπορεί να φτάσει το «τριφύλλι».

Ο Παναθηναϊκός είναι ο μοναδικός ποδοσφαιρικός σύλλογος στη χώρα μας που δεν θεωρεί επιτυχία την πρόκριση στους «τέσσερις» ή στον τελικό, αλλά την κατάκτηση του τροπαίου. Γιατί έτσι έχει μάθει από τους «παππούδες» της και έτσι θα πορεύεται για μια ζωή. Να στοχεύει ψηλά. Στα ύψη, στον ουρανό…