Εφημερίδα "Τα Νέα"
ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Εκεί στον δρόμο που ζεις…
Πάντα σου πρόσεχες μη βγεις από το πεζοδρόμιο. Περπατούσες προσεκτικά, μην τύχει και σκοντάψεις. Ντυνόσουν καλά, μη φυσήξει αέρας και σε παγώσει. Έκλεινες τα μάτια, μη δεις κανέναν να κλαίει από πόνο. Έκλεινες τα αυτιά, να μην ακούσεις κραυγές απελπισίας. Δεν μιλούσες, μήπως σου ξέφευγε καμιά κουβέντα ψυχή και άκουγαν οι άλλοι…
Έτσι πέρασαν χρόνια πολλά.
Εκείνο το πρωί ένιωθες πως κάτι έχει συμβεί. Βγήκες, αποφασισμένος όπως κάθε μέρα, να περπατήσεις στο ίδιο πεζοδρόμιο. Το ήξερες πια καλά, δεν έκρυβε εκπλήξεις. Προχώρησες κάμποσα βήματα.
Ύστερα, για μια μονάχα στιγμή, σου φάνηκε πως ο κόσμος νύχτωσε για να ξημερώσει πάλι. Έπεσες. Πώς βρέθηκε εκείνη η μυτερή πέτρα στο γνώριμο και προβλέψιμο πεζοδρόμιό σου; Σου μάτωσε τα πόδια κι ύστερα έγινε δυνατό χέρι που σ' έσπρωξε και σ' έριξε κάτω.
Έτσι αναπάντεχα βρέθηκες στον δρόμο. Σηκώθηκες κι έκανες να περπατήσεις όπως είχες μάθει, με σκυμμένες όλες τις αισθήσεις, για να μην βλέπεις, να μην ακούς, να μη μιλάς, να μη νιώθεις.
Μα αντί γι' αυτό άνοιξες το βήμα και όλα τα μάτια. Είδες δακρυσμένα μάτια αλλά και γελαστά πρόσωπα, λουλουδιασμένες γλάστρες, δένδρα με πικρά άγουρα φρούτα κι άλλα με γλυκούς ώριμους καρπούς που περίμεναν να τους γευτείς. Άκουσες απελπισμένες φωνές, μα και τραγούδια και παρέες να κουβεντιάζουν. Τους μίλησες κι εσύ. Ένιωσες τον δυνατό άνεμο να σου δέρνει το πρόσωπο, μα ύστερα ήρθε η θαλασσινή αύρα να σε δροσίσει.
Εκεί, στον δρόμο, σαν να βρέθηκε ξαφνικά ένα αόρατο μαχαίρι κι έκοψε τα σχοινιά που σε κρατούσαν δεμένο. Χαμογέλασες. Είχαν περάσει χρόνια πολλά. Μα τώρα, ζούσες.
