ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Δεν ήμουν εγώ

ΡΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αν εξαιρέσει κανείς το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού και τη νέα δημοτική αρχή, μόνο για κακό γίνεται πρώτη είδηση η Καλαμάτα. Οι σεισμοί τής τράβηξαν προσωρινά το χαλί της ανάπτυξης, αλλά το σημερινό δράμα της Τσακώνας τής έκοψε κυριολεκτικά τα πόδια στεγνά. Προσωπικά είμαι τύπος που δεν βολεύεται καθόλου με τη νοσταλγία. Θέλω οπωσδήποτε να μπορώ να φθάνω στη γενέθλια πόλη, ψυχή τε και σώματι. Ο νέος δρόμος ήταν κι αυτός μια παρηγοριά. Αυγάταινε τα τσουρούτικα Σαββατοκύριακα, έδινε προοπτική στα τριήμερα, άφηνε και το πλεονέκτημα για μερικές αναζωογονητικές κοπάνες. Ως εκ πεποιθήσεως ετεροδημότισσα, ταξίδευα ίσα μ' εκεί, σε όλες ανεξαιρέτως τις εκλογές, σέρνοντας μαζί μου και κάμποσους αναποφάσιστους. Αστείο ποσόν, έλεγα, χαιρετίζοντας τη νέα χάραξη που συντόμευε κατά πολύ το μαρτύριο και έδινε αέρα στα πανιά μας.

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, λυπάμαι αλλά δεν το διακινδυνεύω. Ας τα μετρήσουν κι ας τους λείπει μια, αλλά φαρμακερή. Έτσι κι αλλιώς οι ψήφοι είναι μετρημένες και κυριολεκτικά τσίμα τσίμα. Τρεις έδρες εμείς και τρεις οι άλλοι. Ένας λόγος παραπάνω που, σύμφωνα με τη νέα απογραφή, οι έδρες της Μεσσηνίας γίνονται πέντε, οπότε πάρ' την κάτω και τη μάχη των εντυπώσεων.

Έχω επίγνωση ότι, πρακτικά, ο θυμός μου μετράει ελάχιστα. Η σχετική δήλωση του Κώστα Λαλιώτη είναι ασφαλώς πιο σημαντική και, αν το καλοσκεφθείς, φέρνει τη ζυγαριά τούμπα: «Δεν ήμουν εγώ υπουργός εκείνη την περίοδο»… Σάμπως ήμουν εγώ, κύριε Υπουργέ μου;