Το μάτι του Ματζόν και η άλωση της ζώνης

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ*

ΤΟΥ ΠΑΡΙ ΚΑΛΗΜΕΡΙΔΗ

Εις τον προσφυγικόν καταυλισμόν της Λαχαναγοράς Πειραιώς ενεφανίσθη μίαν των ημερών ένας ανέλπιστος, πληγωμένος πρόσφυξ.

Είναι από τις λίγες φορές που σε ένα ντέρμπι Άρη - ΠΑΟΚ τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα όσον αφορά την εικόνα του αγώνα.

Δεν ήτο ούτε Μικρασιάτης, ούτε Θραξ.

Ο γηπεδούχος είχε μια καθολική επικράτηση σε όλα τα σημεία που αφορούσαν το ντέρμπι.

Δεν τον είχαν κυνηγήσει αι ορδαί του Κεμάλ.

Ο Ματζόν αυτή τη φορά κοουτσάρισε αλάνθαστα, διαγράφοντας τις κακές εντυπώσεις που δημιούργησε κυρίως στο παιχνίδι της ντροπής με την ΑΕΚ.

Δεν του είχαν σπάσει το πόδι του οι Τούρκοι Τσέτηδες.

Ο Ιταλός έστησε άψογα τον Άρη μέσα στο γήπεδο και αξιοποίησε όλο το υλικό της ομάδας του σε σημείο να ξεχάσει ο κόσμος ότι η ομάδα του έχει σοβαρά προβλήματα από τραυματισμούς και απουσίες.

Ήτον απλούστατα ένας αθώος σπουργίτης.

Λοιπόν, στη μάχη των δύο πάγκων νικητής χωρίς καμία αμφιβολία ήταν ο Ματζόν και οι συνεργάτες του.

Και καθώς επετούσε στον ουρανόν, τον οποίον δεν διεκδικούν, ως γνωστόν, ούτε οι Ελληνες, ούτε οι Τούρκοι, το λάστιχο ενός μικρού εντοπίου Τσέτη τον ετόξευσεν εις τα ύψη και δεν είχε την ευσπλαχνία να του δώση τουλάχιστον τον θάνατον.

Η καλή άμυνα από πλευράς Άρη ήταν όλα τα λεφτά του ντέρμπι.

Του ετσάκισε το ποδαράκι του.

Και φυσικά το τιμ του σκάουτιγκ του Άρη παίρνει άριστα.

Και ο πληγωμένος σπουργίτης, λιγοθυμισμένος από τρομερόν πόνον έπεσεν ως νεκρόν σώμα, εις το χώμα.

Άψογη αλληλοκάλυψη και σιγουριά σε άμυνα, επίθεση και πάνω από όλα καθαρό μυαλό και ασυγκράτητη η τριπλέτα.

Ο μικρός Τσέτης έσπευσε να αιχμαλωτίση, και νεκρόν ακόμη.

Καστλ, Πάντιους και Στακ και άψογη η παρουσία των Σιγάλα και Χαριτόπουλου.

Αλλά την τελευταίαν στιγμήν, ο πτερωτός τραυματίας την δύναμιν των φτερών του.

Ο Ιταλός από πλευράς στρατηγικής στο ντέρμπι ήταν διαβασμένος γιατί εκτός των άλλων κατάφερε να έχει έτοιμο το αντίδοτο για να… αλώσει τη ζώνη του ΠΑΟΚ (άψογες κινήσεις για τη διάσπασή της).

Και εσώθη πάλιν, εις τα ύψη από τα οποία έπεσε.

Δύο είναι τα πιο πολύτιμα εξαρτήματα της… μηχανής του ΠΑΟΚ.

Τα φτερά του όμως απέκαμαν εις την ουρανίαν περιπλάνησιν.

Ονομάζονται Γκαγκαλούδης και Βασιλειάδης.

Εδοκίμασε ν' ακουμπήση σ' ένα κλαδί δένδρου να ξεκουρασθή.

Από τη στιγμή που κατάφερε ο Ιταλός να τους εγκλωβίσει ο ΠΑΟΚ έχασε τον αγωνιστικό του προσανατολισμό και βγήκε όπως ομολόγησε και ο Μαρκόπουλος, εκτός πλάνων. δεν "έβλεπε" χθες.. καλάθι ο Γκαγκαλούδης και βγήκε από τα νερά του.

Αλλά πώς;

Αυτόματα, αποσυντονίστηκε ολόκληρος ο ΠΑΟΚ.

Μόλις επροσπάθησε να στηριχθή στο ποδαράκι του, τρομεροί πόνοι τον έκαμαν να παραιτηθή από κάθε ιδέαν αναπαύσεως.

Και ξέρετε γιατί;

Και με τας τελευταίας δυνάμεις, που απέμεναν στις μουδιασμένες φτερούγες του, εδοκίμασε πάλιν να πετάξη.

Γιατί ο ΠΑΟΚ δεν διαθέτει έναν δεύτερο πλέι μέικερ με κλάση και εμπειρία.

Εκαμε δύο - τρεις γύρους εις τον αέρα, αλλά οι φτερούγες του δεν τον εκρατούσαν πλέον.

Χθες ο ΠΑΟΚ πλήρωσε αυτή την αδυναμία του.

Ένιωθε τώρα ότι ύστερα από λίγα λεπτά, λίγα δευτερόλεπτα, θα ευρίσκετο κάτω στο χώμα, ανίκανος πλέον να σωθή από τους αγρίους Τσέτες της γειτονιάς.

Τι θέλω να πω;

Εις ομοίαν περίστασιν, ο αεροπόρος, του οποίου εσταμάτησεν έξαφνα ο μοτέρ, κατοπτεύει βιαστικά το έδαφος και ζητεί το κατάλληλον έδαφος, δια να προσγειωθή, όσο ασφαλέστερα μπορεί.

Ότι ο ΠΑΟΚ μέσα σε μια "πύρινη" έδρα ήταν προβλέψιμος.

Έτσι έκαμε και ο μικρός πτερωτός αεροπόρος.

Όταν μπήκε στο παιχνίδι ο Σίμονς φορτώθηκε γρήγορα με φάουλ και ο ΠΑΟΚ έγινε για τα καλά του χεριού του έξοχου χθες Άρη.

Ο μοτέρ του δεν εδούλευε πια.

Δύο γεγονότα έκλεψαν χθες την παράσταση.

Κατώπτευσε το έδαφος.

Η συνολική εικόνα το Άρη σαν ομάδα και ο άψογος τρόπος λειτουργίας της.

Παντού δρόμοι, με τρομερά παιδιά, που επερίμεναν με τα λάστιχα τεντωμένα.

Και βέβαια, η ασυναγώνιστη ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι 5.500 φίλοι του γηπεδούχου.

Παντού εχθρικοί αυλόγυροι.

Αδικείται τελικά ο Άρης, που δεν διαθέτει ένα γήπεδο διπλάσιας χωρητικότητας.

Παντού άξενα κεραμίδια, όπου ένας τραυματίας σπουργίτης, ανίκανος ν' αναζήτηση αλλού την τροφήν του, θα εκινδύνευε ασφαλώς να πεθάνη από ασιτίαν.

Η ουσία πάντως είναι μία: ότι χάρις στην απίθανη παρουσία του Άρη και τη συνολική εικόνα του γηπέδου, το μπάσκετ κέρδισε χθες σαν άθλημα σημαντικούς πόντους.

Έξαφνα, προς ένα σημείον του εδάφους διέκρινε μίαν αυλήν, όπου γυναικούλες και μικρά παιδάκια, εκινούντο, με ένα ύφος μεγάλης δυστυχίας. Και επειδή η δυστυχία εννοεί την δυστυχίαν, ο πληγωμένος σπουργίτης δεν άργησε να καταλάβη ότι οι άνθρωποι αυτοί ήσαν αδελφοί του και ότι η αυλή αυτή δεν ήταν όπως οι άλλες αυλές των κακών ανθρώπων. -Μαζί με τους άλλους δυστυχισμένους κι εγώ! εσκέφθη ο μικρός σπουργίτης. Και, μ' ένα τέλειον βολ - πλανέ, το οποίον οι άνθρωποι εδιδάχθησαν, ως γνωστόν, από τα πουλιά, ευρέθη μέσα εις την αυλήν του προσφυγικού καταυλισμού, κατάκοιτος στο χώμα, ανίκανος να κινηθή, έτοιμος ν' αποθάνη. Αλλά δεν άργησε να βεβαιωθή ότι ευρίσκεται μεταξύ πονετικών ψυχών. Μία ατμόσφαιρα συμπαθείας και αγάπης εσχηματίσθη γύρω από την δυστυχίαν του. Οι άλλοι δυστυχισμένοι εννοούσαν τον πόνον του. Τα παιδάκια δεν ήσαν εκεί σκληρά και άσπλαχνα, όπως τα άλλα παιδιά. Οι μεγάλοι δεν ήσαν κακοί και αδιάφοροι. Αγαθά χέρια τον εσήκωσαν από το χώμα. Πνοές αγάπης τον εχουχούλισαν. Και, διά να συμπληρωθή η ευτυχία του, μία ακόμη πονετική ψυχή έσκυψε από πάνω του, ως θεία Πρόνοια. Ήταν η αγαθή Πρόνοια και των άλλων δυστυχισμένων, η δεσποινίς, η διακονούσα την Φιλανθρωπίαν εις τον προσφυγικόν καταυλισμόν. -Το καημένο το πουλάκι! είπεν η δεσποινίς. Έχει σπασμένο το ποδαράκι του. Πρέπει να το κρατήσουμε κι αυτό δω, να το γιατρέψουμε, ως που να μπόρεσει να ξαναπετάξει. Ο μικρός σπουργίτης, μολονότι δεν εγνώριζε την γλώσσαν των ανθρώπων, εκατάλαβε πολύ καλά τι έλεγεν η δεσποινίς, διότι η γλώσσα της αγάπης είναι μία για όλα τα πλάσματα του Θεού. Και έσπευσε να ευχαρίστηση την δεσποινίδα μ' ένα γλυκύτατον τσίου - τσίου. Δύο τρυφερά χεράκια επήραν τον μικρόν πτερωτόν πρόσφυγα, του έδεσαν το ποδαράκι του, τον ετάισαν, τον επότισαν και ύστερα τον ετοποθέτησαν σε μια ζεστή και μαλακή φωλίτσα. Ήτο και αυτός ένα προσφυγόπουλο του ουρανού, όπου η κακία των ανθρώπων φθάνει κάποτε αγρία και τρομερά, ως να μην της έφθανε για να χόρταση όλη αυτή η μεγάλη και απέραντη Γη.

Παραμένει η ορθογραφία του κειμένου, όχι όμως και το πολυτονικό.

Π. Νιρβάνα "Άπαντα", επιμ. Γ. Βαλέτα, εκδ. Χ. Γιοβάνη, Ε' τόμος, Αθήνα 1968, σ. 315-316